beraber ufku seyreder ve belki ölmeyiz

diri gömülen

Pek çok şey bambaşka şimdi.Sevdiğim şarkıların nakaratlarına asıyorum kendimi.Karanfillerimi de sulamıyorum.
Yine nâdiren gülümseyebiliyorum.
Sanki hiç avuç içlerim kanamamış gibi.
Ben seni çok sevdim Ârif.Bu yürek kor oldu uğruna da bir damla suyu çok gördün bana.Harladın aksine.Tüm vücudumun tutuşmasını izledin.Ama hayır kaçırma gözlerini. Bakmalısın.
"Kendini yıpratma" dediğini anımsıyorum.
Öylece döküldü ağzından.İki kelime ve on beş harf yalnızca.Ama anlamıyorum.
Diline pelesenk olmuş bu laflar nasıl oluyor da her hatırladığımda kör bıçak misâli yaramı olabiliyor?
Yüzüme bak Ârif. Gözlerime...
Bu senin eserin.Anlat.Susma.
Virâneye çevirdim seni,de.
Kopardım yüreğinin çiçeklerini,de.
Ne olur konuş Ârif.
Bakışların deliyor göğsümü.
Nasıl bu kadar tesir edebiliyorsun bana?
Yüreğimi parçalayan,kaburgalarımı kıran bu acı dinecek mi?Anlatsana.
Ama onu da merak ediyorum,çok.
Güzel mi elleri onun da?
Tutuyor mu buz kesmiş ellerini?                 Isıtabiliyor mu benim gibi?
Olmuyor mu?
Senin de ellerin sızlıyor mu Ârif?
Teselli buluyor musun göğsünde? Sancılarından öpüyor mu?
Ya da boş ver bunları şimdi.
Bahsettin mi benden ona hiç?
Ne dedin peki? Akıl sağlığımın yerinde olmadığını söyledin ama uğruna delirdiğimi söylemedin.
Değil mi Ârif? Susma!Konuş!
Ama ben iyiyim.Gülümseyebiliyorum.
Mora çalan gözaltlarımla...
Aynadaki silüet de kim böyle?
Bu ben miyim Ârif!?
Saçları kısa,benzi soluk,gözleri çökük..
Alnımdaki çizgiler benim mi?
Susma!Titremesin sesin.Söyle!
Ârif,dilimin kemiği sökük,değilim şirin*