En een nieuwe dag begint:
Ze wandelt de school binnen.
Haar haar is golvend lang en glanzend bruin, met een rood rozenkroontje.
Haar gezichtje lijkt van porselein.
Ze is prachtig.
Maar dat is niet waarom iedereen naar haar kijkt.
Nee, ze kijken naar haar jurk, die is eenvoudig grijs.
Zonder roesjes of bloemetjes of wat dan ook, gewoon grijs.
Terwijl ze richting het bureau van de directeur liep, konden de andere leerlingen haar rug zien.
Ze had geen vleugels.
Het was een mens.
Een derderangs wezen.
Langs alle kanten werd geroddeld en gewezen.
Ze klemde haar tasje steviger tegen haar lichaam.
Haar vleugelloze lichaam.
Als ze eindelijk aan het bureau aankomt, spurt ze naar binnen.
De bel gaat, en de overige leerlingen haasten zich naar de klas.
Na een half uurtje, wandelt ze nerveus naar buiten met een kaartje in haar hand.
De weg naar haar eerste lokaal.
Eenmaal aangekomen, klopt ze op de deur.
'Binnen': roept een vriendelijke vrouwenstem.
Ze doet de deur zachtjes open.
'Aaaah, daar ben je' zegt de vrouwenstem opgewekt.
De stem behoorde toe aan een klein, mollig, blond vrouwtje.
'Kinders, dit is jullie nieuwe klasgenote.'
De andere leerlingen keken haar met grote ogen aan.
'Stel jezelf maar voor hoor'
'Eeeuhm, eeeuhm' begon ze
'Mijn naam is... Jolien'
'Jolien! Jolien, wat een prachtige naam, maar ga nu maar snel naar je plaats.'
Ze sjokte verlegen naar de vrije plaats achteraan bij het raam.
Alle ogen volgden haar.
Maar niet haar gezicht.
Nee, naar haar jurk en naar rug, die vleugelloos is.
(Vanaf nu is het joliens pov)
De hele klas verzamelde zich rond mijn tafel.
Ik zakte wat onderuit op mijn stoel.
Ze bombardeerden me met allerlei vragen zoals waarom ik geen vleugels had.
En waarom mijn jurk grijs was, en niet wit met goud en roze of blauw.
Ik zakte nog dieper onderuit.
Plots kwam er een stem uit boven alle andere.
'Het is gewoon een af ander verdwaald, arm, derderangs mensenmeisje!'
De groep kinderen deinst uiteen en een groepje meisjes verscheint achteraan.
Vanvoor staat een lang, blond meisje met een paardenstaart en een lichtroze strik bovenop haar hoofd.
Naast haar staat een meisje dat je makkelijk een japanse schoonheid kunt noemen.
Ook zij heeft een paardenstaart in haar zwarte haar, met een witte strik bovenop.
Het laatste meisje heeft rood haar en draagt bij haar paardenstaart ook een witte strik.
Het blonde meisje loopt naarvoren en zet uitdagend haar handen op de bank.
Ze is duidelijk de queen bee van angelic high.
'Je kan wel zien dat ze hier niet thuishoort!'
Als ik nu nog dieper weg kon zakken dan ik al zat, had ik dat al lang gedaan maar helaas.
'Sorry' mompel ik binnesmonds.
'Hoor je dat' zegt het meisje: 'ze excuseerd zich nog ook, ze weet dus dat ze moet... Oprotten!'
'Hahahahahahaaaaaa' klinkt achter haar.
'Goeie, Amy' zegt een andere stem.
Ik neem aan dat het de andere twee meisjes zijn.
'Lach niet zo raar Sunako, en Valerie, jij houd je bek.' Kreunt Amy op een botte too
(Voor iedereen die dagt dat engeltjes enkel lieve wezens waren, niet dus)
De leerkracht van het volgende lesuur komt rustig binnengewandeld, en alle anderen vliegen naar hun plaats.
De rest van de dag wordt ik genegeerd en afentoe eens afgesnauwd door Amy.
Als de laatste les er eindelijk opzit grabbel ik mijn spullen bij elkaar en hol ik het klaslokaal uit.
Terug naar huis.
