Naar school:
Eenmaal aangekomen op school is het helemaal anders dan gisteren.
Vandaag lijkt het net alsof ik er niet ben.
Alsof ik lucht ben.
Terwijl ik me afvraag wat er eigenlijk aan de hand is word ik plots tegen een van de lokkertjes gesmeten.
Ik kijk verward op en zie daar het grijnsende gezicht van Amy.
Op dat moment duiken Valerie en Sunako op.
Ze hebben beiden wat make-up en stiften vast.
Sunako gaat eerst heel deftig over mijn lippen heen met lippenstift, maar dat schuift ze 'per ongeluk' uit.
Ze gaat nog even verder met alle richtingen op te wrijven en maakt dan plaats voor valerie.
Die met een zwarte stift strepen en krullen op mijn voorhoofd en wangen tekend.
Amy maakt de prachtige tekening op mijn gezicht af door zowat een hele tube Fond de Teint op mijn gezicht uit te knijpen en te smeren.
Dan lopen ze lachend weg.
Ik voel met mijn handen aan mijn gezicht.
Het voelt heel plakkerig aan.
Ik ren naar de meisjestoilet.
Als ik in de spiegel kijk, moet ik lachen.
Het ziet er echt compleet idioot uit.
De lipstick is knalrood en daardoor lijk ik op een clown.
De zwarte kronkels geven me precies een nieuw kapsel en baarden.
Maar de fond de teint is wel irritant.
Het plakt echt overal.
Ik probeer alles af te wassen.
De fond dient als een soort beschermlaag want dat is het enige wat ik eraf krijg.
Als ik eindelijk alles van mijn gezicht heb gekregen, ben ik een uur verder, en ziet mijn gezicht zo rood dat ik warschijnlijk nog een uurtje zal moeten wachten.
Een uurtje verder is het pauze.
Genoeg geseut.
Ik wou in het lokaal zijn voor iemand anders terug zou zijn van pauze.
Eenmaal in het lokaal aangekomen waren mijn tafeltje en stoel aan het zweven, hoog boven de grond.
Voor anderen was dat geen probleem.
Zij vlogen er gewoon naartoe.
Ik had een ander manier:
Ik vroeg vriendelijk aan het tafeltje of hij liever rustig op de grond stond, of veel energie gebruikte om te zweven.
Het tafeltje zakte meteen op de grond.
Hetzelfde vroeg ik aan de stoel.
Toen een kwartiertje later de andere leerlingen binnen kwamen, keken ze verast naar mijn bureau die op de grond stond.
Sommige lachte zelfs naar me.
Ik lachte terug.
Dan verscheen er een woedende Amy in het deurgat.
'Hoe inaardesnaam heb jij dat tafeltje op de grond gekregen?!'
'Ik heb het vriendelijk gevraagd.' Antwoorde ik eerlijk.
'JAhaaaaa daaaag!' Valerie staarde me ongelovig aan.
Als ik me niet vergiste wierp Sunako me zojuist een goedkeurende blik toe.
