I Can Kill Someone For You ➳ Vmin Texting

1.4

Gözlerimi yorgunlukla araladım. Dilim yardımıyla kurumuş dudaklarımı ıslattım.

Kıstığım gözlerimi etrafta gezdirdim. Neredeydim ben?

"Doktor! Uyandı!"

Kulağımı dolduran ince sesle başımı yavaşça sola çevirdim. Bunu yaparken başıma hafif bir ağrı saplanmıştı.

"Jimin."

Doktor olduğunu düşündüğüm adam yanıma gelip elindeki ışığı gözüme tuttu. Gözlerimi kısıp başımı çevirdiğimde rahat bir nefes aldığını fark ettim.

"Herşey normal."

Başımı tekrardan doktora çevirdim. Daha sonra gözlerimi bedenime çevirdim. Elimde ve kollarımda kablolar takılıydı. Ne olmuştu bana?

"Jimin kendini nasıl hissediyorsun?"

Gözlerimi tekrar doktora çevirdim. Dudaklarımı yalayıp ağzımı araladım.

"Yorgun."

Doktor kafasını sallayıp elindeki deftere birşeyler yazdı.

"Bu normal. 1 ayı aşkın zamandır komadasın."

Kaşlarımı çatıp kabloların bağlı olmadığı elimle saçlarımı karıştırmak istedim ama elimi azıcık kadırdıktan sonra yorgunlukla geri indirdim.

"Neden komadayım?"

Doktor gözlerini hemşireye çevirip iç çekti.

"Son olayları hatırlıyor musun?"

Biraz düşünüp başımı iki yana salladım. Hatırlamaya çalışmak da yorucuydu.

"Bir katili yakalamak için eski İnşaat alanına gitmişsin. Katil de seni başından yaralamış."

Kaşlarımı çattığımda gözümün önüne Taehyung'un silüeti geldi.

"Neyseki kurşun hayati bölgeye denk gelmemiş. Şanslısın Jimin."

Derin nefes alıp gözlerimi doktora diktim.

"O, katil, ona ne oldu?"

En son iki silah sesi duymuştum. Biri bana ateş edilen silahın sesiydi. Peki ya diğeri?

Doktor tekrar iç çekti.

"O da seninle birlikte hastanemize getirildi."

Gözlerim kocaman açıldığında içimde bir yerin burkulduğunu hissettim.

"N-neyi vardı?"

Lütfen Tanrım, lütfen Taehyung yaşıyor olsun.

"Polisler tarafından vurulmuştu. Ama vurulduğu yer hayati önem taşımıyordu. Kısa sürede taburcu edildi."

Rahat bir nefes alıp gözlerimi kapattım.

"Hastaneden taburcu olduğu gibi çocuk hapishanesine götürüldü."

Gözlerim açılıp şaşkınca doktora baktım. Sahi, şaşırmam mantıksızdı. Onun yakalanacağını bile bile polislerden yardım istemiştim.

"N-ne kadar duracak peki?"

Doktor gözlerini defterine çevirip bir süre düşündü.

"Dört aydı sanırım. Yaşadığı acılı durum, isteyerek öldürmeme ve birkaç şey daha sayesinde suçu hafifledi."

Rahat bir nefes aldım. Taehyung hiçbirini isteyerek yapmadı. Sadece üzgündü. Ve intikam istiyordu.

"Onun suçsuz olduğunu mu düşünüyorsun?"

Doktorun sorduğu soruyla bakışlarımı ona çevirdim.

"Tabiki. Taehyung tıpkı yavrusunu kaybetmiş bir anne gibiydi. Çok sevdiği sevgilisini kötü insanlar yüzünden kaybetmişti. Bana da aynısının olmaması için kötü insanları ortadan kaldırmak istedi."

Doktor kafasıyla beni onayladı.

"Peki onu neden polislere ispiyonladın?"

Derin bir nefes alıp gözlerimi yere çevirdim.

"Çünkü eğer polislere söylemeseydim Woo'yu öldürecekti. Bu Taehyung'u daha kötü yapacaktı ve daha fazlasını isteyecekti. Daha fazlası da ona daha çok acı verecekti. Taehyung'un hayatının gözlerimin önünde yok olmasını izleyemezdim."

Doktor kafasıyla beni onaylayıp gülümsedi.

"Herkes öyle tahmin etmişti. Bu yüzden suçu hafifletildi."

Bende gülümsediğimde doktor ayaklandı.

"Dinlen biraz. İyi olursan onu görmeye gidersin."

Yüzümde yine gülümseme oluştuğunda doktor odadan çıktı. Bende onu göreceğimin heyecanıyla gözlerimi kapatıp kendimi uykuya teslim ettim.

Acaba görecek mi?