Onu öptüğümde dünya bir başka hale bürünmüştü sanki. Daha çekilir, daha yaşam dolu. Çiçekler daha anlamlı geliyordu gözüme, kuşlar daha özgür, yan komşumun tembel ve bir o kadar hırçın kedisi daha tatlı. Sahi aşk böyle mi yapardı insanı?
Daha güzel hissediyordum. Belki de yeniden doğmuş gibi. Sanırım en doğru tanım tamamlanmış gibi. Koca bir yapbozun son eksik parçası yerine yerleştirilmiş gibi.
Chan hayatımın merkezi haline gelmişti. Bir karadelik misali merkezine doğru çekiyordu beni. Çeksin.
Alsın beni en derinliklerine sarsın bedenimi okyanuslara inat sıcaklığıyla. Kokusunda yaşamı bulayım tekrar ve tekrar. Bir dokunuşu beni bir diyardan başka diyara götürsün. Belki Alice'in Harikalar Diyarı'na düşer yolum. O gitsin bir tavşanın peşinden, ben Chan olmadan neyi takip edersem edeyim yolumu bulamam ki.
Çıksın karşıma, beni böyle çaresiz, böyle bir başıma bırakma, diye kapanayım ayaklarına. Gitme, çünkü gidersen geri dönüşün olmayacak, diyeyim.
O limanda, üzerinde hayatını adadığı üniformayla beni nasıl öptüğünü hep hatırlayacağım. Ve kulağımda hep bu sözleri yankılanacak.
"Sevgilim, eve dönmemi bekle."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
oceans | chanlix
Fanfic"Ve bir kez daha aramızda okyanusların olduğunu hissediyorum, benim güzel atlantisim."
