Ik sta recht voor mijn spiegel in mijn kamer en borstel mijn lange zwarte haren uit.Ik pak twee diamanten oorbellen die passen bij mijn topje en doe ze in mijn oren..Ik ben het niet gewend om oorbellen te dragen,het doet pijn elke keer als ik ze in doe.Ik doe een stap achteruit en kijk in de spiegel.Een witte glimmende top dat al bijna te klein voor mij is,Jeans en mijn bruine laarzen.Het is zoveel meer dan ik eigelijk aan doe naar school,ik doe een klein beetje mascara op.Ik kijk uit mijn raam en zie Cato mijn voortuin in lopen.Ik pak mijn tas en ren naar beneden 'Cato is hier,ik ga' zeg ik tegen mijn ouders 'Wacht' zegt mijn vader schuw 'Kom is hier' Ik loop een beetje verward naar hem toe en trek mijn topje een beetje naar benede, waarschijnlijk heeft hij een probleem met mijn outfit 'Ja?' vraag ik 'Je bent zo mooi aangekleed vandaag,En de reden is?' 'Um niks speciaals.De training is gecanceld na school vandaag,Dus Cato en ik gaan wat hangen na school vandaag' zeg ik nonchalant.'Oh dus dat is waarom je zo gekleed bent' zegt mijn vader terwijl hij mijn topje nog meer naar beneden trekt zodat je mijn buik niet ziet 'Je kleine vriendje brengt je mee naar een afspraak?' Ik sla hem even hard,hard genoeg om het punt te snappen 'We hebben geen afspraakje,Hij is gewoon een vriend,we gaan alleen maar een beetje rond lopen hangen' 'Natuurlijk,wat jij wil' hij lacht. 'Oh laat haar met rust' zegt mijn moeder licht geïrriteerd.De deurbel gaat en ik weet dat het Cato is om me op te halen ,We lopen altijd naar school samen.'Ben ik nu klaar met voorschud gezet te worden?Cato is hier en ik wil niet laat zijn op school' zeg ik geïrriteerd. 'Natuurlijk,vergeet je lunch niet'zegt mijn moeder wat blijer.Ik zweer het ze denkt dat ik 5 ben inplaats van 16.Ik loop naar de keuken,pak mijn muffin en ren naar de deur en doe 'm snel open,zo snel dat de deur Cato bijna raakt. 'Dat duurde lang' zegt Cato lachend 'Dankzij hun' zeg ik en kijk naar mijn ouders.'Hallo Menneer en Mevrouw Sevina' zegt Cato vanuit de hal 'Hey Cato!Je kan naar binnen komen als je wil,we hebben nog muffins over' roept mijn moeder 'Hij wil niks moeder!' roep ik terug en doe de deur dicht 'Kom mee' zeg ik geïrriteerd en loop van de voortuin af 'Wat als ik wel muffins wou?' zegt Cato.''Das dan pech voor je,Geen muffins voor jou!' Zeg ik lachend tegen Cato.Ik schil de verpakking van mijn muffin af en hou het bij zijn mond 'Deze mufin ziet er goed uit vind je niet?Jammer dat er alleen genoeg is voor mij' zeg ik pesterig 'Blijf maar plagen' zegt hij geïrriteerd .Ik doe de muffin iets meer omhoog zodat ik het bij zijn neus hou 'Ruikt hij niet heerlijk?' Hij kijkt naar me en probeert niet boos te worden,maar toch zie ik een klein glimlachje 'Stop' zegt hij lachend,maar ook geïrriteerd.Ik zwaai de muffin heen en weer bij z'n gezicht en plaag hem meer.Hij word zo makkelijk boos,Het is grappig voor mij om hem boos te maken,ookal is het om de stomste dingen zoals een muffin.Hij pakt de muffin uit mijn hand en neemt er een hap uit,zo groot dat die zowat op is 'Woops' zegt hij met z'n mond vol 'Cato!' en sla hem had,wat voor Cato natuurlijk helemaal geen pijn doet 'Wat moet ik nu eten?!' vraag ik boos.Als hij klaar is met de muffin lacht hij, 'Je had gelijk,de muffin was heerlijk' zegt hij 'Je bent gemeen' zeg ik mijn maag gromt 'Hoor je dat?Dat is het geluid van een meisje van 16 dat dood gaat aan de honger' 'Oh hou op met klagen,Ik koop wel wat voor je bij school,kom mee' zegt hij en slaat een arm om mijn schouder en loopt de hele weg naar school zo met me mee.Zoveel als ik me herinner is Cato mijn enige vriend,En dit kleine gebaar laat me glimlach van oor tot oor.
