Dear Malfoy (Dramione Texting)

Bölüm 42

Şu an oraya gitmemin tek sebebi mektuplar.

Hızlı adımlarla yürürken oraya gitmemdeki tek amacı kendime bir kez daha hatırlattım.

Mektuplar.

Malfoy herkese her şeyi söyleyebilirdi. İnkar edebilirdim; fakat mektuplar hâlâ ondaydı. Okuduktan sonra bana yollamamıştı. Onları almalıydım.

"Mektupları almaya ihtiyacım var." dedim. Bekledim; fakat kapı belirmedi.

"Gerçekten mi?" dedim sızlanarak. "Malfoy'u görmeye ihtiyacım var."

Kapı açıldığında göz devirdim ve içeri girdim.

Ona senelerce mektup yazmıştım. Senelerce göz göze gelmeye, konuşmaya çalışmıştım. O ise göz göze geldiğimizde tiksiniyormuş gibi bakar, her konuştuğumuzda da aşağılayıp 'bulanık' derdi.

Klasik Malfoy işte. Ne beklemiştim ki?

"Malfoy?" diyerek seslendim. Cevap gelmedi; ama biri beni kolumdan yakaladı.

"Ne olu-" Cümlemi tamamlayamamamın sebebi dudaklarıma kapanan dudaklardı.

Gözlerim açık şaşkınca bakıyordum. O ise ellerini belime koymuş beni sıkıca tutuyordu. O çok sevdiğim kirpikleri ise titriyordu.

Büyük ihtimalle şu an benimle dalga geçiyordu. Arkamda arkadaşlarının olduğundan neredeyse emindim.

Hızla ittim onu.

"Ne yapıyorsun?" dedim. Mavi gözleri gözlerimle buluştu. İlk defa bu kadar yakın duruyorduk. Az önceki anı saymassak tabi.

"Granger, bunu istediğini sanıyordum." Hızla arkamı döndüm. Kimse yoktu. Etrafımda dönerek kontrol ettim. "Kimse yok." dedi.

"O zaman az önceki neydi?"

"Hoşuna gitmedi mi?"

"Hayır, gitmedi." dediğimde kaşları çatıldı. "Sana senelerce yazdığım mektupları okuduktan sonraki tepkin 'Bulanık, bana mı aşıksın?' oldu. Şimdi ise beni öpüyorsun." Parmaklarımı dudaklarımın üzerine koydum.

"Granger." dedi. "Zeki olduğunu sanıyordum."

"Ne demek istiyorsun?"

"Babam sence o mektupları görse ne yapardı? Hem sen ne bekliyordun? Mektupta ilan-ı aşk etmemi mi?" Ağzım şaşkınlıkla açışdı. Ne yani, Lucius için mi öye tepki vermişti?

"Yani sen, yani baban o yüzden, şey-" Düzgün cümle kuramayacağımı fark ettiğim an susup başımı eğdim.

Bana yaklaştı ve eliyle çenemden tutarak ona bakmamı sağladı. "Yani ben, yani babam. Ve evet o yüzden şey."

Ardından dudaklarımızı birleştirdi ve ben bu sefer bunun gerçek olduğunu biliyordum.