MATTHIJS- matthijs de ligt

42

Faye haar hoofd werd zwart bij de vragen van haar vrienden. Het ging helemaal niet goed. Frenkie trok haar in een knuffel, "kom, we gaan," zei hij lief, en wenkte de rest.

Iedereen kwam naar buiten en de deur van het appartement viel op slot, "Oke, regel een," begon Donny, "we gaan lam," vervolgde hij zijn verhaal. Faye schudde haar hoofd, "regel een," deed ze hem na, "alle idioten in ons leven vergeten, dansen tot onze benen breken en zuipen tot we kruipen," knipoogde ze.

Donny rolde zijn ogen, "dat wou ik ook zeggen," zei hij sip. Faye gaf hem een stootje, "weet ik, we zijn goed op elkaar ingespeeld," grapte ze met een glimlach op haar gezicht.

Niet veel later kwamen ze aan in een random club en de groep verplaatste zich al snel naar de dansvloer. Hakim was wat drinken halen. De muziek was top en de stemming zat er meteen goed in. De eerste drankjes gingen naar binnen en iedereen kwam los.

Met zijn armen om haar heen en haar haren over zijn schouder dansten ze de hele nacht door. Frenkie kreeg zijn glimlach niet van zijn gezicht, wat tevens hetzelfde gold voor Faye. Haar heupen bewogen tegen hem aan, precies op de maat van de muziek.

De vreugde werd snel verdreven door iemand waar niemand op zat te wachten deze avond, "dus? jullie twee?" vroeg Matthijs, die pal tegenover de twee stond. Faye ging naast Frenkie staan, "wat is het probleem?" vroeg Carel die zich bij het gesprek voegde, "volgens mij vroeg ik mijn vriendin wat het probleem was, niet aan jou," snauwde Matthijs die Carel vervolgens een drukker gaf.

Met een klap kwam hij neer op de grond. Donny probeerde Matthijs een klap te verkopen, gelukkig hield Hakim hem tegen, "moet je eens kijken, mijn meisje met mijn beste vriend. het is toch niet te geloven," lachte Matthijs schamper terwijl Carel overeind krabbelde.

Frenkie ging voor Faye staan en pakte haar hand vast, "Wat kom je doen?" vroeg hij rustig, "onrust zaaien heb ik geen zin in op dit moment," ging hij verder.

Faye, die duizelig begon te worden liet Frenkie's hand los en liep weg. Eenmaal buiten begon ze te rennen, tot ze niet meer kon. Toen ze eenmaal stilstond viel ze op de grond.

Langzaam werd het zwart voor haar ogen. Was leven dan zo moeilijk? Gevoelens voor Matthijs die zit te geilen op je beste vriendin. Gevoelens voor Frenkie die er alles aan deed om Faye op te lappen. De keuze was snel gemaakt zou je zeggen, makkelijker gezegd dan gedaan.

"Waar ben ik?" mompelde Faye met een schorre stem. Hij zat tegenover haar, ogen gebrand op haar gezicht. Kippenvel sierde haar bleke huid, "het ziekenhuis," zei hij. Ze werd misselijk van zijn stem, "waar is Frenkie?" vroeg ze. Hij rolde zijn ogen en stond op. Faye kneep haar ogen samen op de hoop dat ze dit niet meemaakte.

Ze wou schreeuwen, schreeuwen om de redding van Frenkie en haar vrienden. Schreeuwen. Maar ze kon het niet. Iets wat ze na de kanker amper kon.

Haar zicht dwaalde af naar haar arm, waar een infuus inzat. Ze keek naar boven en zag twee zakken hangen, vocht en bloed, "waarom krijg ik bloed?" vroeg Faye. Hij keek haar aan, "je hebt bloed verloren toen je viel," zei hij simpel.

Faye drukte op de rode knop, zo vroeg ze om een zuster. Hij moet weg, zo ver weg als het kan, "het is misselijkmakend dat jij, als mijn vriendin, met mijn beste vriend danst Faye," mompelde hij streng.

Toen haar naam over zijn lippen rolde kreeg Faye een rilling over haar rug.  Tranen biggelden al over haar wangen, alles deed pijn, "jij hebt geen vriendin," bracht ze uit, met alle kracht die ze nog had.

Net toen hij zich om wou draaien kwam de zuster binnen, "je had gedrukt," glimlachte ze. Faye knikte, "ja ik wil geen bezoek meer, ik ben moe," opperde ze. De zuster keek naar hem en nam hem mee naar buiten.

Toen de deur dichtviel barstte ze in tranen uit. Had ze het nou net uitgemaakt met hem? Matthijs de Ligt, die zomaar in haar leven kwam. Het was afgelopen, klaar, finito. Je kon ruiken, zien en horen dat hij verliefd was op iemand anders.

Verloren keek Faye uit het raam toen er op de deur geklopt werd. Snel veegde ze de tranen van haar wangen en keek naar de deuropening waar Frenkie verscheen, "hey, gaat alles oke?" vroeg hij en gaf haar een knuffel.

Als antwoord trok Faye hem het bed in en begon weer te huilen, "ik heb het uitgemaakt," snikte ze, "stil maar, ik kwam hem net tegen in de gang, als blikken kunnen doden," trooste Frenkie haar.

Zo zaten ze daar, een hele tijd. In stilte. Op een of andere manier vloeide de pijn weg, alsof er een last van Faye haar schouders afgegleden was. Het begon alweer te schemeren toen Frenkie in slaap was gevallen. Faye van de jongen naast haar bed naar de infuuszak boven haar hoofd, als de unit met bloed leeg was mocht ze naar huis. 

Diezelfde avond zat Faye bij Frenkie op de bank met een kop thee. De sterren waren al verschenen toen Faye uit het raam keek. Op een of andere manier voelde ze zich hier altijd veilig. Een soort safespot. 

Ze trok de capuchon van Frenkie's trui over haar lange bruine haren heen en nam zijn geur op, Faye moest toegeven dat Frenkie lekkerdere parfum droeg dan Matthijs. Terwijl ze slokjes nam tuurde ze over de stad, dit kon nog wel een lange winter gaan worden. 

hallo hallo

voor iedereen die dacht dat ik dood was, ik ben opgestaan.

ik was zoooo niet in de mood om te schrijven

toen kreeg ik berichtjes van trouwe lezers, meldingen dat het boek toch steeds weer in leeslijsten belandde, tientallen stemmen van nieuwe lezers die MATTHIJS in 2 dagen uitlezen. 

bizar, echt bizar

MATTHIJS tikt straks de 30 duizend reads aan, dan komt er een einde aan deel 1. 

ik ben er nog niet uit of deel 2 in dit boek komt of in een nieuwe. 

iedereen in ieder geval bedankt voor het wachten!

heel veel leesplezier en tot snel,

liefs