Gün geçtikçe biraz daha büyüyorum ve eskiye oranla daha iyi anlıyorum hayatı. Çocuk olduğum için pek fazla takmıyorum. Öz annem ve öz babam beni bıraktılar ya da bırakmak zorunda kaldılar bilemiyorum ve buraya alışmış sayılacak derecede hayatımı yaşamaya devam ediyorum. Bazen buradaki babam kızıyor bana, annemde kızıyor çok sokağa çıkıp oynuyorum diye ama oynamayı seviyorum ve bu şekilde mutlu oluyorum. Bazende deli ediyorum evdekileri ama benim yaptığım bir şey yok hep yan komşunun oğlu yapıyor. Sürekli kavga ediyoruz. Geçen yine sinirlendirdi beni tam ona taş aterken eğildi arkada duran küçük kardeşinin kafasına denk geldi taş. Tabi ben dururmuyum hıç, kızın ağlamaya başladığını görünce eve kaçtım hemen. Tuvalete saklandım 5dk geçti 10 dk geçti derken annesinin sesini duydum. Beni soruyor, bulsa ne yapacaksa sanki ama yinede korkuyorum nefesimi bile alıp verirken dikkat ediyorum ne olur ne olmaz. Neyse babama şikayet etti gitti olduğum yerden çıktım babam biraz tebessüm edip bu kaçıncı diye dalga geçti benimle. Hep Emrah beni dövecek değilya gerçi gene onu dövemedim ama olsun buda bir başarıdır.
Babamla bugün bisiklet bakmaya gideceğiz çok mutluyum sonunda bir bisikletim olacak.
Hadi kızım gidiyoruz.
Tamam baba.
Tamam tabi baba ne zaman bisiklet bakmaya gidiyoruz dedinde ben hayır baba dedim. Çıktık şimdi evden yol boyu giderken bisiklet gördüğümüz mağazalara giriyoruz babam bir şeyler konuşuyor fiyat soruyor ve geri çıkıyoruz. Kaç yere bu şekilde girip çıktık hatırlamıyorum bile çok yoruldum artık.
Baba bu kırmızı bisiklet çok güzel bunuda soralım mı?
Soralım kızım.
Allah Razı olsun babam çok isteklisin maşallah. Pahalı geldi sanırım babama almadan yine çıkıyoruz dükkandan. Oysa ben bu bisikleti çok sevmiştim ağlama beee adam bakıyor görmüyor musun?
Kızınızı üzmeyin beyefendi baksanıza nasılda akıyor gözyaşları..
Ah be amcam ne güzel söyledin öyle şimdi içimde bir umut oldu işte. Adamla babam baya bir konuştular ve sonunda bu küçük 4 tekerlekli kırmızı tatlı mı tatlı bisiklet benim oldu.
Eve geldik annem yemek yapmış zar zor yedim ve şimdi bisiklet sürmeye gideceğim. 4 tekerlekli olduğu için sürmem fazlasıyla kolay olacak bunu biliyorum. Babam bir süre böyle sür zaman geçtikçe tekerleklerini çıkarırız dedi. Şimdi mahalledeki çocuklar beni kıskanacak çünkü bisikletim çok tatlı.
Diğer yan komşularla aramız iyi değil aslında babamlar bi kavga edip bir düzeliyorlar ama bunlar çok kötü insanlar. Çocuklarıda çok kötü sürekli benimle uğraşıp duruyorlar ve çok pisler ya neden bir çocuk karşısındakine tükürme ihtiyacı duyar ki al işte yine bir tükmük saldırısı daha nefret ediyorum bunlardan. Dışarı çıkmaya gelmiyor hemen uğraşmaya başlıyorlar benimle ve aileleri hiçbir şey yapmıyor. Ben onlara yapsam aynı şeyi kıyameti kopartıyorlar onlar bana yapınca çocuklar iste oluyor bıktım ben bu insanlardan.
Babam aradı çok özlemiş beni en yakın zamanda gelecekmiş yanıma kim bilir ne zaman baba kim bilir ne zaman. Annem aramadı uzun zamandır evlenmiş oda Istanbul da yaşıyor artık. Mutludur heralde kızını bıraktı. Allahtan kardeşimi o kimsesizler yurdundan geri aldı. Yoksa benim gibi o da bir aileye evlatlık olarak verilecekti. Verilene kadar da o yurtta bakıcılar tarafından işğence görecekti. Kardeşim, bir büyüyeyim alacağım seni yanıma hemde hiç ayrılmaksızın. Bunu kafama sokmalım ! Artık bunlar annem ve babam beni unutanları utmalıyım..
