Kötü Abilerim

1.Bölüm

Sabah kulaklarımı delip geçen alarm sesiyle gözlerimi yine iğrenç bir güne araladım. Artık yıllar önceki umudumdan eser kalmamıştı. Hiçbir zaman bana karşı sevgi beslemeyeceklerdi.

Aşağıya inip kahvaltıyı hazırladım. Abimleri uyandırmaya gittim. Ilk önce Mert abimi uyandırmaya çıktım. Kapıyı tıklattım. Ses vermeyince içeri adımladım. Abim yatağında yastığına sarılmış uyuyordu. Keşke onunla birlikte yatabilseydim...

Aralarında bana en az vuran mert abimdi. Nerdeyse hiç vurmazdı. Ama sevmezdi de. Beni abilerimin elinden kurtarmazdı. Oysa ki ben onları bu denli severken...

Kapının önünden ona seslendim. "Abii" hala yatıyordu. Bende ona biraz yaklaşıp bi daha seslendim. "Abii" yine uyanmayınca yanına gitmeye karar verdim. Yatağının başına gelince onu biraz omzundan dürttüm. Kıpırdanmaya başlayınca uyanacağını anladım. "Abi kahvaltı hazır. Hadi uyan." Gözünü açıp bana ters ters baktı ve banyoya girdi.

Onun odasından çıkıp yandaki Bora abimin odasına girdim. O da bana nadiren vururdu. Ama döverse de bir hafta kendime gelemezdim. Ondan korkuyordum. Tersi düzü belli olmuyordu. 'Bismillah' diyerek kapıyı tıklattım. Ses gelmedi. Bir daha tıklattım.

"Napıyorsun lan sen orda?" Arkamdan birden ses gelince yerimde titredim resmen korkudan. Hemen arkamı döndüm. Bora abim kalkmış hatta banyosunu bile yapmıştı  havlusuyla karşımda duruyordu.

"Şey a-abi seni uyandırmaya g-gelmiştim." Yüzü sinirli olduğunu gösteriyordu. Işte şimdi sıçmıştım. Sabah sabah neye sinirlendi acaba yine? Kesin acısını benden çıkaracaktı. "Tamam şimdi siktir git!"

Diğer abilerimi uyandırmak zor olmamıştı. Barış abim saçımı çekip, Savaş abimde bir tokatla uğurlamıştı beni. Artık hissizleşmiştim. Bunlar ağır gelmiyordu artık bana. Yaptıkları o kadar iğrenç şeyler vardı ki bunlar en iyileriydi.

Aşağıdan kapı sesi gelince odamdan çıktım. Oda dediğime bakmayın. Bir yataktan başka birşey yoktu odada ve kaloriferleri çalışmayan bir odaydı. Kıyafetlerimi (!) Küçük eski bir çantam var, ona koyardım. Zaten 2 alt 2 üstten başka bir kıyafetim yoktu. Abimler izin vermezdi almama.

Onlarla kahvaltı yapmamı yasaklamışlardı. O yüzden onlar gittikten sonra bende artan yemekleri yerdim. Zaten okula gitmiyorum. Okuldan kaydımı aldırdılar. Arada arkadaşlarımla beraber abimler gittikten sonra buluşurduk.

Mert abim ve Barış abim okula gidiyordu sadece. Bora abim ve Savaş abim şirkette çalışıyorlardı. Bizim şirketimizde (!)

Kahvaltıdan birkaç şey atıştırdıktan sonra masayı topladım. Zaten yaşıtlarıma göre zayıf bir kızdım.

Odama geçip yatağıma (!) uzandım. Ve bu cehennemden nasıl kurtulacağımı düşünmeye başladım. Kararlıydım. Burdan gitmeyi başaracaktım. Bütün hayatımı arkamda bırakarak...

Abilerim herşeyimdi benim. Ama eziyetlerine artık dayanamıyordum. Bu yüzden onları arkamda bırakıp gidecektim. Bütün acı dolu geçmişimi de ardımda bırakarak...

*******************

Sonn.
Bu benim ilk hikayem değil. Başka hesaplardan birsürü hikayem var.

Onlar çok tuttu. Sizden istediğim okuduktan sonra oy vermeniz arkadaşlar.

Yorumlarınızı belirtmekten kaçınmayın lütfen. Iyi olsun, kötü olsun, her yoruma saygım var...

*******************