Kötü Abilerim

10.Bölüm

**Bu bölümü eminevera ve Beyza_739 'a ithaf ediyorumm. Iyi okumalarrr🤭🌼🌼🥰**

Ellerimin titremesi durmazken gözlerim kararıyordu. Bu, bu yaşananlar bana çok fazlaydı. Ben bu hale gelmişken benim küçük meleğim neler çekmişti belkide?

Vücudum baştan aşağıya titrerken elim ayağım boşalmıştı. Artık ayakta duramazken elimle tutunacak birşey aradım. Tam düşerken birisi beni kollarımdan sertçe tutup yere düşmemi engelledi. Gözlerimi hafif araladım.

Göz kapaklarım gözlerime ağır geliyordu. Yüktü sanki onlar bana. Yavaş yavaş aydınlıkla göz kapaklarımı aralarken onu gördüm. Onu. Meleğimi...

Haklıydım işte. O buradaydı, o yaşıyordu. Benim güzelim hayattaydı. Göz kapaklarım, gözlerimi kapanmaya zorlarken daha fazla direnemedim..

BADE'DEN

Allah kahretsin! Ne yapacaktım ben şimdi? Kollarımda bayılmışken hareket etmekte dahi zorlanıyordum. Koridordaki ayak sesleri kapının önünden geliyordu artık. Olmazdı. Birdaha aynı hayatı yaşayamazdım. Bi hışımla attım onu üzerimden ve dolaba geri yerleştim.

Başka yere yerleşme imkanım yoktu nasıl olsa. Aman ne güzel (!)

Tam dolabın kapağını kapatırken odanın kapısı şiddetle açıldı. Herkes abimin başına toplanırken iyice gerilmiştim. Ona ne diye yardım ettiysem sanki? Düşseydi. Kafası, gözü yarılsaydı.

Yapamadım.. Onlar bana kapatılmayacak yaralar açarken, ben bir yere düşmesine kıyamadım. Ama ben saf değilim. Onlar çok acımasız. Ben olmam gereken gibiyim. Onlar.. Onlar çok merhametsiz...

AKIN'DAN

Odaya girdiğimizde Mert yerde yatıyordu. Bade gözükmüyordu. Akıllı kızım benim. Buraya gelirken neler düşünmüştüm. Korktuğumun başıma gelmediğini görünce derin bir nefes verdim. Onları hemen buradan çıkarmam lazımdı.

-Mertt! Uyan aslanım! MERT!!

Odayı Barışların bağırma sesi doldururken olayı nasıl toparlayacağımı düşünüyordum.

- LAN AKIN! BAKSANA OĞLUM!

Savaş'ın bağırmasıyla kendime geldiğimde Mert'i sırtlamışlardı bile. Yatağa yatırdıklarında olayı yatıştırmak adına en rahat halimle konuşmaya daldım.

-Abi sakin olun birşey olduğunu zannetmiyorum.

Sesim onların endişe seslerinden duyulmuyordu bile. Herkes bir yandan bağırıyor, konuşuyordu. Sesimi duyurmak adına bağırmaya başladım istemsizce.

-YA ABİ SAKİN OLUN! BİR YERİNDE KAN MAN YOK ZATEN! TURP GİBİ MAŞALLAH. ÖLDÜ DEĞİL YA!

Iyice sinirlenmiştim. Sinirim sesime de yansımıştı. Badem'in ölümüne bile bu kadar endişelenmemişlerdir. Mert, Mert sadece bayılmıştı. Bu kadardı.

Sinirimden kıpkırmızı olduğumdan mı emin değilim ama herkes bana bakıyordu. Bende Mert'in yanına ilerleyip yattığı yerden kaldırdın onu. Evden gitmemiz lazımdı. Şuan da bile hepimiz (Bade'yle) aynı odadaydık. Ve bunun içerdiği gerilimi iliklerime kadar hissediyordum.

Bade'nin benden daha beter halde olduğundan emindim. Suların durulması lazımdı. Onların bu evden bir şekilde çıkmaları lazımdı.

Ben, bana kalsa hepsinden intikam almadan yanaydım tabiki ama Badem'in ne istediği benim için her zaman önemliydi. O benim küçük meleğimdi.