"မိုးရေထဲ ပြေးသွားပြီး နေမကောင်းဖြစ်ချင်လို့လား
ဘတ်ဟျွန်းနီ.."
မေမေရေ...သားအိမ်မက်မက်နေတာလား?
ဒါမှမဟုတ် မိုးကြိုးပစ်ပြီး ဒီနားမှာပဲ ဝိညာဉ်ထွက်သွားတာလား...?
မယုံဘူး...
မဟုတ်သေးဘူး...
ပြီးတော့ မှန်နေတယ်...အယ့်တာ ကိုကိုပဲ...
မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းရယ်...
နားရွက်ကားကားရယ်...
ဘယ်ဘက်ပါးပေါ်က ပါးချိုင့်ကြီးကြီးတစ်ခုရယ်...
မှန်တယ် ကိုကိုမှ ကိုကိုပဲ...
"ဘာ...ဘာလို့လည်း..?
လေးနှစ်ဆိုတဲ့အချိန်ဟာ ခင်ဗျားအတွက်နည်းနေတာလား
ဘာမှမဖြစ်တဲ့ ပုံစံမျိုးနဲ့ ကျတော့်ကို ပြုံးပြနေနိုင်တာ...
ဘာ လို့ အ ခု မှ ရောက် လာ တာလဲ..."
"ဘတ်ဟျွန်းနီ..."
ကျတော့်နားခြေတစ်လှမ်းတိုးလာတော့...
ခြေထောက်တို့ဟာသူနဲ့ထပ်တူနောက်ကို ဆုတ်သွားတဲ့အခါ...
" ဘယ်လောက်တောင်သည်းခံပြီးစောင့်နေခဲ့ရလည်းသိတယ်မလား?"
"ကိုကို သိပါတယ် ဘတ်ဟျွန်းနီ...."
"သိရဲ့သားနဲ့ ဘာလို့နေနိုင်ခဲ့တာလည်း ခင်ဗျားတကယ်မကောင်းဘူး ပတ်ခ်ချန်းယောလ်"
ကျတော့်ရဲ့အလွမ်းထုထည်နဲ့ယှဉ်ရင် ဒီစကားက ကိုကို့အတွက်နာကျင်စေမယ်ဆိုရင် ခံလိုက်ပါ...။
သိပ်ပျော်လွန်းလို့ ကျနေတဲ့ကျတော့် မျက်ရည်တွေတော့
ကျတော့်စကားကိုနားမထောင်ကြဘူး ကိုကိုရဲ့...
ဆွဲငင်ယူလိုက်တဲ့လက်တစ်စုံနဲ့ ကျတော်ဟာလည်း...
ဒီလူ့ ရင်ခွင်ထဲအရောက်ပေါ့...
"လွမ်းနေခဲ့တာ...ကိုကို ခင်ဗျား က တကယ်ဆိုးတဲ့လူပဲ..."
ပိုပြီးတင်းကြပ်လာတဲ့ ပွေ့ဖက်မှုကြား ရုန်းဆန်ခြင်းမ မည်တဲ့လှုပ်ရှားမှုတစ်ခုနဲ့အတူ ထိုလူ့ရဲ့ ရင်ဘတ်ကိုထုရိုက်နေမိသည်။
ရင်ငွေ့နွေးနွေးထဲ အချိန်တစ်ခုကြာအထိ ခိုအောင်းနေမိသည်။
"လွမ်းနေခဲ့တာ.."ဆိုတာ စကားလုံးတစ်ခုမှမဟုတ်တာ...
ခင်ဗျားအတွက် ကျတော် ဘယ်လောက်ခံစားခဲ့ရတယ်
