M A Z E

16

ကိုယ္လက္သန႔္စင္ၿပီးေနာက္ ေရွာင္းက်န႔္လာေပးထားတဲ့အဝတ္ေတြကိုဝတ္ဆင္ၿပီး အခန္းထဲကေနရိေပၚထြက္လာလိုက္တယ္။ ေလထဲပ်ံ့လြင့္ေနတဲ့ ေမႊးပ်ံ့ပ်ံ့ရနံ႔ေတြက သူ႔အစာအိမ္ကို လာၿပီးစိန္ေခၚေနသေယာင္။ ႏႈတ္ခမ္းတစ္ခ်က္သပ္လိုက္မိတဲ့ေနာက္ သူဘယ္ေလာက္ေတာင္ဆာေလာင္ေနေၾကာင္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္သိသြားရတယ္။ တိုက္ခိုက္ထားတာမို႔ ကိုယ္လက္ေတြကပါ ေညာင္းညာကိုက္ခဲေနေသးတယ္။

“ ဘာေတြခ်က္ေနတာလဲ ”

မီးဖိုးေခ်ာင္ထဲကေရွာင္းက်န႔္မွာလည္း ေရခ်ိဳးၿပီးသြားတဲ့အသြင္အျပင္ပါပဲ။ ျပန္လာတုန္းကဝတ္စံုမဟုတ္ေတာ့ပဲ ဆြယ္တာပြပြတစ္ထည္နဲ႔ ညဝတ္ေဘာင္းဘီခပ္ပြပြတစ္ထည္ကို လိုက္ဖက္လွစြာဝတ္စားထားတယ္။ အဲ့က်မွ ထူးျခားေနမႈတစ္ခုကို ရိေပၚသတိျပဳမိသြားတယ္။ ေရွာင္းက်န႔္က ရည္ရြယ္ခ်က္ရိွရိွနဲ႔ အက်ႌလာထုတ္ေပးခဲ့တာပဲ။ ႏွစ္ေယာက္သားရဲ့ေဘာင္းဘီကဆင္တူျဖစ္ေနေလတယ္။ ရိေပၚလည္း ေဘာင္းဘီကိုတြန႔္လိုက္ေျခလိုက္လုပ္ေနရင္းကေန ထမင္းစားပြဲမွာဝင္ထိုင္လိုက္ေတာ့ ေရွာင္းက်န႔္က သူ႔ကိုေခါင္းေလးေစာင္းၿပီးလွၫ့္ၾကၫ့္လာတယ္။

“ ၾကက္သားေလးကိုပါးပါးေလးလွီးၿပီး အသီးအရြက္ေတြနဲ႔ ေရာေၾကာ္ထားတာ။ ၿပီးေတာ့ ဟင္းခ်ိဳလည္းရိွတယ္။ အမ်ားႀကီးေတာ့မျပင္ေတာ့ဘူး။ အခ်ိန္ၾကာမွာဆိုးလို႔ ”

“ နံနံပင္ေလးပါထၫ့္ေၾကာ္လိုက္ပါလား ”

“ ႀကိဳက္တာလား ”

“ အင္း ”

ေရွာင္းက်န႔္ကဘာတစ္ခြန္းမျွပန္မေျပာလာေပမယ့္ ေရခဲေသတၲာထဲက နံနံပင္အစည္းကိုယူၿပီး ေရေဆးကာ ကပ္ေၾကးနဲ႔ၫွပ္ေလတယ္။ ၫွပ္ၿပီးသြားတဲ့နံနံပင္ေတြကိုအိုးထဲထၫ့္ကာ စတင္ၿပီးေၾကာ္ေလေတာ့တယ္။ ေျပာလိုက္တာကို ခ်က္ခ်င္းႀကီးလုပ္လာေပးမယ္မထင္တာမို႔ ရိေပၚကခဏေတာ့ေၾကာင္အသြားရတယ္။

“ အယ္ ခင္ဗ်ားႀကိဳက္လားလို႔မေမးမိဘူး ”

“ ဧၫ့္သည္အႀကိဳက္ လိုက္ရမွာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ဝမ္ရိေပၚႀကိဳက္တာမို႔ ငါလည္းႀကိဳက္ေအာင္လုပ္ထားရမယ္‌ေလ ”