Gewoon vrienden

Op het podium ben je van mij

Lelystad. Als Tijl eraan terugdacht kon hij zichzelf wel voor zijn hoofd slaan. Nog nooit was hij zo bang geweest dat hij Ruben kwijt zou zijn, door één onbezonnen actie.

Ergens begreep hij wel waarom hij het had gedaan. Hij begreep de aanleiding wel. Maar hij had beter moeten weten. Hij had sterker moeten zijn. Maar het kwaad was al geschied en de tijd was niet meer terug te draaien.

Het tourseizoen was alweer een tijdje van start. De vele optredens begonnen samen te smelten tot één groot waas van avond aan avond lachen en grappig zijn. De korte nachten begonnen parten te spelen en eigenlijk werden de grenzen van fatsoen elke voorstelling íéts opgeschoven, waardoor de grappen geleidelijk grover en seksueler werden. Lama-zijn begon zwaarder en vermoeiender te worden.

Maar wat al helemaal zwaar begon te worden, was de situatie tussen Tijl en Ruben. Het bleef Tijl meer en meer bezighouden. Elke nacht in een of ander hotel wenste hij dat Ruben weer dichter bij hem kwam liggen, maar elke nacht was de realiteit anders. Elke avond op het podium waren ze van elkaar, maar daarbuiten... Tijl wilde meer. Hij wist dat hij meer wilde, en dat hij dit niet meer wilde. Het maakte hem langzaam gek. Maar Ruben weigerde om erover te praten, bleef bij hun initiële afspraak en hield zich daar, op een aantal schaarse momenten na, ook aan.

Het was een zaterdag. Ze hadden er al 3 avonden op zitten. Na vanavond hadden ze weer drie dagen vrij voordat de volgende set voorstellingen begon. Het was Lelystad. Het was nog één keer vol energie het podium op.
Patrick had er zin in. In zijn onnavolgbare enthousiasme riep hij Arie, RubenN, Tijl en RubenM het podium op. Tijl rende als derde uit de coulissen, gaf Patrick een hand, sloeg Arie op zijn schouder en ging naast Ruben staan. Die keek hem licht verwachtingsvol aan. Tijl boog naar hem toe en fluisterde "Van der Meer gaat zo iets geks doen, wedden?" Ruben keek Tijl verbaasd aan maar had geen tijd om te reageren, omdat Patrick RubenM al had aangekondigd en er iets als een kanonskogel achter hen langs rende. Dat was Ruben, die een paar seconden later uit de andere coulissen toch nog het podium op kwam lopen, Patrick een hand gaf en naast Tijl ging staan.

"Wij beginnen onmiddellijk en dat doen we met de draaideur", riep Patrick zodra het applaus was weggeëbd. Ze waren van start. En het ging goed. Het ging beter dan goed. Binnen drie keer draaien hadden ze al een aantal scenes aan elkaar weten te knopen, na briljante ingevingen van zowel RubenN als RubenM. Ze waren alle vier nu zo lekker op elkaar ingespeeld dat alles leek te lukken. Als de ene een opzet gaf, wist de ander gelijk wat er bedoeld werd. Het samen meters maken leverde wel veel voordelen op.

Dit resulteerde erin dat er in de pauze een lichte juich- en jubelstemming in de kleedkamers hing en ze vonden dat ze het er wel op konden wagen met een biertje of een wijntje. Scherp blijven, oké, maar een licht randje eraf halen was wel prima.

Ruben en Tijl hadden het rijk even alleen toen RubenM naar het toilet was (of op z'n RubenM's: "Ik ben effe pleite jongens. Ik moet enorm schijten"), en Arie en Patrick op jacht gingen naar bier en wijn.

Nu ze zich onbespied waanden, trok Ruben de stoute schoenen aan. Hij trok Tijl aan zijn heupen dichterbij en keek recht in de prachtige groene ogen van zijn vriend. De liefde voor hem stond in Tijls ogen geschreven. Ruben kon een brede lach niet onderdrukken. "Wil je dat nooit meer doen", zei hij streng, met een lieve ondertoon in zijn stem.

Tijl keek onschuldig. "Wat nooit meer doen?"

"Mij uit het niets ten huwelijk vragen midden in een scene", antwoordde Ruben. "Ik schrok me kapot man." Hij stompte speels tegen Tijls schouder.

Tijl glimlachte gemeen. "Moet je maar niet zo ongelofelijk sexy zijn", plaagde hij. "Dan is dat gewoon het eerste wat in me op komt."

"Ahw", deed Ruben.