Gewoon vrienden

Sexy cowboys

Tijl belde rond een uur of half 1 aan bij Rubens huis. Ruben had hem uitgenodigd voor de lunch. Ruben opende de deur met een big smile. "Tijltje!", riep hij joviaal uit. Hij omhelsde Tijl enthousiast en zodra de deur dicht was, gaf hij hem een vluchtige kus op de lippen. 

Tijl keek licht verbaasd. "Wat ben jij in een goed humeur", constateerde hij. Ruben knikte, terwijl hij Tijl mee loodste naar de woonkamer. "Ik ben al de hele ochtend samen met Liv, Laurien is er eindelijk even uit. Weg met vriendinnen", vertelde hij. "En ik ben zo verliefd op m'n kleine meid. Moet je kijken joh." Hij nam Tijl mee naar de kinderwagen in de hoek, waar en baby van net een maand oud in lag te slapen. Ruben keek naar het meisje met een verliefde blik. Hij voelde een arm om zijn middel en keek opzij, naar Tijl, die met een grote glimlach de wieg in keek.

"Ze is prachtig", zei Tijl zacht. "En nog steeds zo klein en breekbaar."

Ruben zuchtte diep en knikte. "Maar zo lief. Soms voelt het zo eng om voor haar te moeten zorgen. Maar het is het mooiste dat me tot nu toe is overkomen."

Tijl glimlachte lief en keek opzij. "Ik ben maar één telefoontje ver weg als je me nodig hebt", beloofde hij. "Met wat dan ook."

Ruben knikte dankbaar, wierp nog één blik op Liv om er zeker van te zijn dat ze sliep en gebaarde toen naar de keukentafel, die uitgebreid gedekt was, met lekkere broodjes, kaas, een keur aan vleeswaren, versgeperste jus d'orange, croissantjes, crackertjes en er brandden zelfs een paar kaarsjes.

Tijl floot tussen zijn tanden. "Wauw, jij hebt er ook geen gras over laten groeien", grinnikte hij. "Weet je zeker dat Laurien voorlopig niet thuiskomt?"

Ruben knikte. "Die is shoppen en daarna uit eten. We hebben het rijk alleen." Hij keek even naar de kinderwagen. "En met Liv natuurlijk."

Nu leek Tijl helemaal te ontspannen en hij sloeg twee armen van achteren om Ruben heen. "Dus we hebben deze tijd echt samen?", vroeg hij, met een toon alsof hij het nauwelijks kon geloven. Dit had hij niet verwacht.

Ruben draaide zich om in Tijls armen en knikte. "Echt samen", herhaalde hij. Hij keek recht in Tijls prachtige groene ogen. Heel even verdween de kamer terwijl hij verdronk in de kleurenpracht tegenover hem. Zijn hoofd werd even compleet leeg. Alleen Tijls ogen, Tijls geur in zijn neus, Tijls armen om hem heen waren er nog. En Tijls lippen, die hem teder kusten, die hem dichter tegen Tijl aan deden smelten, zijn ogen dicht lieten vallen en hem lieten vergeten waar hij was.

Tijl genoot van hoe Ruben nu tegen hem aan smolt. Heel even was de wereld niet moeilijk, maar super simpel. Hij hield van Ruben en Ruben hield van hem. Niet meer en niet minder.

Na een lange, lieve kus liet Tijl Ruben los. Hij keek zijn vriend met een grote glimlach op zijn gezicht aan. "Dit wilde ik al doen sinds ons afscheid afgelopen nacht", zei hij zacht.

Ruben glunderde. "Miste je me al zo?"

Tijl knikte ondeugend en gaf Ruben nog een snelle kus. "Het klinkt vrij zoetsappig, maar ik mis je gewoon als je er niet bent."

"Ik jou ook." Ruben knipoogde naar Tijl en gebaarde met een lichte buiging richting de gedekte tafel. Hij zette zijn meest zwoele stem op en vroeg: "Monsieur, mag u uitnodigen voor een heerlijke, totaal verzorgde lunch in mijn nederig etablissement?"

Tijl schoot in de lach maar boog lichtjes terug. "Natuurlijk, mijnheer. Een uitnodiging van zo'n knappe gastheer kan ik natuurlijk niet weigeren." Hij nam plaats aan de kant van de tafel waar Ruben heen wees en bekeek eens goed wat er allemaal op de tafel stond.

Ondertussen checkte Ruben of Liv nog steeds sliep en liep toen tevreden naar de tafel, om tegenover Tijl plaats te nemen. "Gaat uw gang", zei hij met weer een gracieus gebaar richting de tafel. Tijl liet zich dat geen twee keer zeggen en viel aan. Ruben volgde grinnikend.