Gewoon vrienden

Bloemendaal (2)

De volgende ochtend werd Tijl wakker met koude voeten en een koude rug. Hij keek opzij en zag hoe Ruben heerlijk in de dekens gewikkeld lag te slapen. Hij had ook een deel van Tijls dekens ingepikt, terwijl het hotel hen toch allebei een eigen set lakens had gegeven.

"Hoe krijg je het voor elkaar", mompelde Tijl licht vertederd en geïrriteerd tegelijk. De klok in de kamer gaf 9 uur 's ochtends aan. Dat betekende dat ze nauwelijks vijf uur slaap hadden gehad. Hij wilde graag nog iets meer slaap pakken, maar daarvoor moest hij eerst uitzoeken wat Ruben met zijn deken had uitgespookt.

Tijl vond de hoek van de bovenkant van zijn deken en trok eraan. Ruben gaf geen millimeter mee. Dan maar de onderkant. Dat ging iets beter. Tijl won toch zeker zijn halve deken terug. Maar voor de rest was er geen beweging in Ruben te krijgen. Tijl zuchtte en dacht na. Zou hij Ruben toch wakker maken om zijn dekens terug te krijgen? Of...Misschien lag er een extra deken in een van de kasten. Of... Tijl grijnsde bij het idee. Misschien eerst dat maar uitvoeren.

Hij glipte met zijn voeten onder de dekens en vond de voeten van Ruben. Dankbaar warmde hij zijn ijskoude tenen aan Rubens warme voeten. Ruben maakte een schokkerige beweging met zijn voeten, maar werd niet wakker. Voorzichtig schoof Tijl met zijn buik tegen Rubens rug aan, gooide de meter teruggewonnen deken over zijn rug en schouders en sloeg toen zijn arm om Ruben heen. Zijn hoofd legde hij naast die van Ruben op Rubens kussen. Dit was prettig. Dit was warm. Zo kon hij nog wel een paar uur slapen.

----------------------------------------------------

Ruben werd wakker omdat hij het te warm had. Het duurde even voordat hij door had hoe dat kwam. Er lag een warm persoon tegen zijn rug aan. En hij had twee lagen dekens bovenop zich. Oeps. Zijn rechterzij voelde pijnlijk aan van het te lang in één houding te hebben gelegen.

Voorzichtig draaide Ruben zich op zijn rug. Hij keek opzij en zag Tijl met een kleine glimlach om zijn lippen tegen zich aan slapen. Het zag er ongelofelijk lief uit. Maar helaas, er moest een einde aan komen. Ruben keek op de klok. Half 11. Als ze niet opschoten waren ze te laat voor het ontbijt.

Voorzichtig streek Ruben met zijn vingers door Tijls haren. "Tijl? Lieverd, het is tijd om wakker te worden." Tijl bewoog iets maar leek door te slapen. Ruben schudde aan Tijls schouder. "Tijl! Wakker worden. We moeten naar het ontbijt!"

Nu opende Tijl een oog en keek slaperig naar Ruben, die met een licht sadistische glimlach om zijn mond terugkeek. Hij gooide de dekens van hemzelf en Tijl af. "Tijd om op te staan, schone slaapster."

Tijl maakte een grommend keelgeluid en probeerde de dekens terug over zich heen te trekken, maar Ruben liet het niet toe. "Nee nee nee meneer Beckand. Niets van dat alles. We moeten naar het ontbijt, anders moeten we vandaag hongerlijden."

Met gezonde tegenzin ging Tijl overeind zitten. Hij keek naar Ruben alsof het diens schuld was dat hij zich nog niet goed uitgeslapen voelde. Ruben bedacht zich dat het wel eens zijn schuld zou kunnen zijn. Hij had tenslotte alle dekens naar zich toegetrokken die nacht...

Ruben stond op en sprong onder de douche. Toen hij met natte haren terug kwam, zat Tijl al bijna volledig aangekleed op het bed zijn schoenen aan te trekken. "Ik douche wel na het ontbijt", zei hij. Ruben knikte en trok zijn kleren aan. Gezamenlijk gingen ze naar beneden, om daar RubenM en Horace al aan een ontbijttafel te vinden. Patrick liep even verderop met een bord langs het buffet.

"Daar zijn de laatkomers!", riep Horace joviaal.

"Laat gemaakt?", vroeg RubenM met een net iets te grote grijns op zijn gezicht.

Tijl negeerde zijn vrienden compleet en liep in een rechte lijn door naar het buffet. Ruben knipoogde naar RubenM en liep toen achter zijn vriend aan, Horace en RubenM gniffelend aan tafel achterlatend.