Gewoon vrienden

Stevige spijkerbroeken

Ruben kwam de badkamer uit gekleed in alleen een boxer. Ze keken elkaar aan en glimlachten. Geen gêne meer. Niet zoals hiervoor. Hiervoor zou Tijl stiekem naar Rubens kont hebben gekeken vanaf het bed, maar nu kon hij gewoon ongegeneerd laten zien dat hij keek, terwijl Ruben zich in zijn spijkerbroek hees. Dat leverde hem een duw op van een half aangeklede Ruben. "Niet zo kijken, gek", lachte Ruben.

"Moet je maar niet zo sexy zijn", grijnsde Tijl. Dat leverde hem weer een duw op, maar dit keer was Tijl erop voorbereid. Vliegensvlug greep hij Rubens pols en trok hem naar voren, zodat Ruben uit balans raakte en bovenop Tijl op het bed viel. "Oef", deed Tijl. "Je bent wel zwaar zeg."

"Wat!" Ruben rolde van Tijl af en prikte hem in zijn buik. Tijl giechelde. Ze keken elkaar lachend aan, ogen vol pret. Tijl kwam overeind en schoof iets naar achteren op het bed. "Ik zei dat je wel zwaar bent", zei Tijl opnieuw met een gemene grijns.

Rubens ogen flikkerden gevaarlijk en voordat Tijl het door had gooide Ruben hem naar achter en klom bovenop hem. "Volgens mij klopt dat niet", grijnsde Ruben gemeen terwijl hij meer en meer in Tijls buik prikte.

Tijl giechelde en wriemelde heen en weer onder Ruben. "Nou ik weet toch vrij zeker dat het wel klopt", lachte Tijl en hij probeerde op zijn beurt Ruben weer te prikken, maar Ruben sloeg zijn handen weg en greep zijn polsen vast.

Lachend pinde Ruben Tijls armen boven zijn hoofd. "Weet je heel zeker dat dat nog steeds je mening is?", grinnikte hij waarschuwend.

Tijl grijnsde. "Dat hangt ervan af. Wat gebeurt er als ik ja zeg?"

Een veelbelovende, licht gemene lach vormde zich rondom Rubens mond. "Als ik jou was zou ik nee zeggen."

Tijls ogen schoten heen en weer tussen die van Ruben. "Ik waag het erop", besloot hij. "Ja, dat geloof ik nog steeds."

"FOUT ANTWOORD!", riep Ruben uit. "Nu krijg jij van mij... de kieteldood!" Hij liet Tijls polsen los en begon hem te kietelen.

Tijl probeerde hem af te weren maar moest zich al snel gewonnen geven. "Haha, Ruben, nee! Ik wil mijn antwoord veranderen in nee!", riep hij uit.

Ruben stak zijn armen in triomf omhoog. "Yes! Goed antwoord!" Hij keek met een brede glimlach naar beneden, waar Tijl aan het uithijgen was van de aanval die Ruben net op hem gedaan had.

"Wat nu?", hijgde Tijl, met lichte angst in zijn stem.

Ruben glimlachte mysterieus, pakte Tijls polsen weer en pinde deze weer boven Tijls hoofd op het bed. Hun neuzen waren dit keer nauwelijks een centimeter van elkaar verwijderd. "Nu krijg je een beloning", zei Ruben in zijn meest verleidelijke, donkere stem, waarna hij Tijl lief kuste. "Hmmmm", deed Tijl tevreden. "Dat is een hele goede beloning", fluisterde hij. Ze kusten elkaar weer. Ruben liet nu Tijls polsen los, om beide handen door Tijls haren te weven. Ze verschoven even zodat ze lekker lagen en gingen door. Tijls handen lagen nu op Rubens blote rug, wat een nieuwe sensatie voor hem was, maar duidelijk ook voor Ruben, die een tevreden zucht slaakte toen Tijl zijn handen onderzoekend over Rubens rug liet glijden.

Onverwacht rolde Ruben van Tijl af. "We moeten nu echt stoppen Tijl", kreunde hij, duidelijk met tegenzin.

Tijl trok een pruillip. "Waarom?"

"Ten eerste omdat we over twee minuten beneden bij het ontbijt verwacht worden en ik me nog moet aankleden en m'n haren moet doen", antwoordde Ruben bloedserieus. Hij hees zichzelf op een elleboog en keek naar Tijl naast hem. "Ten tweede", ging hij door, terwijl hij met zijn vingertoppen langs Tijls wang streek, "Hadden wij alleen de nacht, maar nu zijn we toch in de ochtend door aan het gaan." De laatste zin zei hij met een tederheid in zijn stem die Tijl lichtelijk week maakte vanbinnen. "En ten derde", Ruben bloosde nu een beetje en boog zich voorover om het laatste in Tijls oor te fluisteren, "ben ik volgens mij niet de enige die blij is dat we allebei een stevige spijkerbroek aan hebben."

Tijl werd nu ook een beetje rood en beet op zijn lip.

Ruben glimlachte naar hem en kwam toen overeind, trok een t-shirt over zijn hoofd en verdween in de badkamer.

Tijl kneep zijn ogen dicht. Innerlijk vervloekte hij zichzelf. Ruben had gelijk, ze zouden de nacht hebben en vandaag zou het over zijn. En ze waren nauwelijks wakker of ze hadden die regel alweer overtreden. Hoe moest dit nou verder met hen?

Ruben kwam de badkamer uit wandelen, zijn haren zorgvuldig in de gel gezet en zijn tanden gepoetst. Hij strekte zijn handen uit om Tijl overeind te helpen. "Klaar voor het schitterende ontbijt met onze vrienden?", vroeg hij.

Tijl greep Rubens handen vast en liet zich overeind trekken. Hij haalde zijn schouders op. "Ik weet het niet Ruben. Maar zij zijn ten minste een goede eerste oefening in van elkaar afblijven." Hij keek in de ogen van zijn vriend. "Sorry dat dat vanmorgen al fout ging."

Ruben glimlachte lief naar Tijl. "Het was ook mijn fout. Sorry. Laten we het anders gewoon in deze hotelkamer houden. Zodra we hier weg zijn, is alles terug naar het oude."

"Is goed", knikte Tijl. "Maar nu op naar het ontbijt, de anderen zullen zich al afvragen waar we blijven." Hij gaf Ruben een klap op zijn kont.

"Hee!", lachte Ruben verontwaardigd. Maar desalniettemin stapte hij als eerste op de deur af en opende deze. Achter elkaar stapten ze de gang van het hotel op. Terug in de realiteit. Terug naar normaal. Terug naar Ruben en Tijl, gewoon vrienden. Ze keken elkaar kort aan. Dit moest goed gaan. Ze hadden geen keus.