3.47 am

Στην αγάπη ένα και ένα κάνουν ένα.

Σε εσένα, το άλλο μου εγώ.

Τι είναι η αγάπη;

Δεν είναι συμπόνια, μήτε καλοσύνη.

Στην συμπόνια είναι δύο, αυτός που πονάει κι αυτός που συμπονάει.

Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται.

Μα στην αγάπη είναι ένας.

Σμήγουν οι δύο και γίνονται ένα.

Δεν ξεχωρίζουν.

Το εγώ κι εσύ αφανίζονται.

ΑΓΑΠΩ ΘΑ ΠΕΙ ΝΑ ΧΑΝΟΜΑΙ...

- Νίκος Καζαντζάκης

Ποτέ δεν πίστεψα στον έρωτα από την πρώτη ματιά. Ποτέ δεν πίστεψα στην αγάπη. Στο άλλο μας μισό, αλλά ποτέ δεν έπαψα να ελπίζω.

Βλέπεις, ο κόσμος στον οποίο ζω με έκανε ρεαλίστρια, καχύποπτη, αγχώδη. Με έκανε να φοβάμαι την σκιά μου, να τρέμω τις δεσμεύσεις.

Σταμάτησα να πιστεύω στο πεπρωμένο, στην τύχη, ακόμη και στην ίδια την ευτυχία. Το μυαλό μου παίρνει φωτιά από την αγωνία και η σκέψη ενός πιθανού λάθους με τρομάζει.

Η σημερινή κοινωνία κάνει τα παιδιά της να αισθάνονται άβολα, να σκιάζονται, να φοβούνται να εκφράσουν ελεύθερα τις σκέψεις τους. Να λένε τις απόψεις τους και να παλεύουν για αυτές. Να μην νοιάζονται για τις γνώμες των άλλων.

Και όσους έχουν τα κότσια να σηκώσουν το κεφάλι τους ψηλά, να αντεπιτεθούν σε όλους αυτούς που τους χειρίζονται, να παλέψουν έναντι σε αυτούς που καθορίζουν το μέλλον τους, να βρεθούν απέναντι σε όλους εκείνους που καθοδηγούν τα παιδιά στην εργασία μόνο για τα χρήματα και όχι για την απόλαυση και την προσωπική ικανοποίηση και σε εκείνους τους ανθρώπους που επιλέγουν να μην ζήσουν δυστυχισμένοι σε ένα σώμα, σε μια ψυχή ή και λάθος καθορισμένη από την κοινωνία σεξουαλικότητα, σε εκείνους δεν συμπεριφέρεται ως ανθρώπους.

Η τωρινή κοινωνία αναφέρεται σε αυτά τα άτομα με όρους όπως πούστηδες, αναρχοάπλυτους, τραβέλια. Αυτή η κοινωνία παραμένει αδρανής ακούγοντας τα κλάματα της γυναίκας στον κάτω όροφο, κάθε φορά που ο άντρας της γυρίζει στο σπίτι, θεωρώντας ότι σε περίπτωση που αυτό μαθευτεί, η φήμη της θα αμαυρωθεί.

Ο κόσμος αυτός κατακρίνει όλους τους τοξικομανείς, κάποιον που ως παιδί μπορεί να χαιρέταγε στο δρόμο, αντί να προσφερθεί να τον βοηθήσει. Όλοι λυπούνται για τα χιλιάδες παιδιά που πεθαίνουν καθημερινά από την πείνα στην Αφρική μα ελάχιστοι από αυτούς κάνουν κάτι γι' αυτό ενώ άλλοι κατακρίνουν την υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια και αδιαφορούν για όλα αυτά τα παιδιά που παραμένουν στα ιδρύματα ή αυτά τα παιδιά που αποκτούν πολλά τραύματα , ψυχολογικά και σωματικά από λάθη των κοινωνικών λειτουργών. Αυτή η κοινωνία σκοτώνει τα παιδιά της, σκοτώνει το μέλλον της, τα όνειρά της.