Chapter 11 : A Risky Rescue

4 0 0
                                    

                                                                                             CYNTHIA


As far as I know, narating na namin ang center ng maze. Lionel and Inoichi should be hiding somewhere, keeping themselves safe. "Look around, nandito lang sila", utos ko sa mga kasama ko. I silently roamed within the vicinity.


I was about to make a turn pero agad rin naman akong bumalik. It's the monster! "Cynthia, I can't---", I shushed Angelo and covered his mouth. "Nandito siya", sabi ko dito and he gave me a confused look. Hindi pa pala namin nasabi ni Karina sa kanya ang tungkol sa monster. I briefed him shortly kaya agad naman siyang tumahimik.


Dahan-dahan kaming bumalik para hindi kami makita. "Karina, paki-contact sila Lionel", sabi ko sa kanya nang makalayo-layo kami. It tool her seconds before replying. "They're hiding behind a pile of rocks shaped like a dog's head", sabi niya.


Kaagad naman kaming gumalaw para hanapin silang dalawa. Halos maikot na namin ang buong center sa paghahanap. We even made past along the monster pero wala pa rin. Suddenly, on the eastern part of this place, I noticed a small computer. I also noticed that a part of the wall is somewhat different. Naiiba ang kulay nito at wala itong lumot. I tapped the computer and an instruction showed. "Password needed.", mahinang basa ni Angelo Huh? What password?"


"Hayun!", sabi ni Karina at napatingin kami ni Angelo sa kanya at sa tinuro niya. A pile of rocks shaped like a dog's head, ayun na nga 'yon! We rushed to that direction at dahil sa pagmamadali ay natapilok ako. Tiningnan ko iyon at nagulat ako, it was Lionel's leg. Beside him is Inoichi holding his left arm.


"Dude!", Angelo exclaimed at niyakap silang dalawa. Inoichi screamed in pain nang masagi ang bali niyang braso. Tinakpan ko naman ang bibig niya. "No need", sabi ni Lionel at lahat kami napatingin sa kanya. "That monster is deaf. I proved it dahil kanina pa sigaw ng sigaw si Inoichi pero hindi pa rin kami nakikita. Though, its sense of feeling is excellent and can sense any movement coming from any direction."


Napanganga ako. Well, atleast alam na namin ang details tungkol sa kanya. Kinuha naman ni Angelo ang first aid kid sa backpack niya. "Let's get you treated."


Inoichi's face became pale as he started squealing like a pig. Judging by his crying face at sa pagpupumiglas niya ay makikita mong masakit nga ang bali niya, but Angelo has to treat it para hindi iyon lumala pa.


Angelo closed his eyes and when he opened it, it shone like a beautiful shade of sunshine. "Na-dislocate ang left arm mo, on top of that, may crack din and left ulna mo. Kailangan ko munang maibalik ang buto mo bago ko 'yon lagyan ng cast", he said at lalong nagpalahaw si Inoichi.


"No, please no!", iyak niya at iniwas ang braso niya. He is hopeless. Angelo gave us a signal. Hinawakan ni Lionel si Inoichi sa kanang braso at hinawakan naman namin ni Karina ang magkabila niyang binti. Nagulat ito at sinubukang pumalag ngunit mas malakas kaming tatlo sa kanya. Lumapit naman si Angelo sa kanya with both of his hands glowing.


"WHAT THE HECK ARE YOU DOING?! NO! NOOOO!!!! DO. NOT. FREAKING. TOUCH. ME!", sigaw niya sa'min. Nahawakan na ni Angelo ang kaliwang braso niya and he put his dislocated arm on its place. I heard a clicking sound.

Ozone AmissTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon