Tadhana

Kabanata 3

Ethel and I agreed to meet at Bistro Ravioli. Tulad dati, nagcommute na lang ako papunta sa MOA dahil tulog mantika na naman si Liah. I understand though. Hindi ata siya natulog kagabi.

As I walk to the restaurant, I notice that some people are looking at me. What the hell is wrong with them? I took a glance at my outfit, assuming there's a dirt or something but I saw none. Bahala sila dyan. 

Pagdating sa Bistro, napansin kong napaaga ata ako dahil wala pa ang katagpo ko. I waited for a few minutes bago makita siyang lumalakad patungo kung nasaan ako. "Good morning. Nag order ka na?"

Umiling ako sa kanya. Then, we tried to call the attention of the waiter near us. We asked for their menu so we can order. In the end, I chose a salad while she ordered for Spinach and Feta Cheese Ravioli. At nakakatuwa dahil bukod sa napili ay nagkaisa kaming magdagdag ng pizza. I guess we will enjoy our time. While waiting for our food, I told Ethel what Dimple and I discussed yesterday. Of course, only the business related ones. Tinanong ko na din siya kung ano ang timetable niya para sa negosyo namin. I mean, kung kailan niya isasama sa menu nila ang products namin at kung kailan siya maghahanap ng baker para maitawag ko na kay Pol ang final decisions. Mahirap na at baka makalimutan. We were busy reviewing our plans when the food arrived. Wow. These are all mouth watering. Nagutom ako lalo. We decided to stop first and savor our meal.

Nang matapos, imbis na umuwi ay bumyahe ako patungong Cavite. Maaga pa naman kaya may oras pa 'ko para dumalaw sa alma mater ko. What the hell! Almost three freaking hours ang tinagal ng biyahe ko. Wala pa rin talagang tatalo sa trapik ng Pinas. Inakala ko pa naman na magiging mabilis lang biyahe sapagkat maaga pa pero nagkamali ako. 

Limang taon. Limang taon na ang nakalipas nang huli akong nandito sa harap ng De La Salle University- Dasmariñas. My home. Ah, I remember so many memories. One of the best memories I have while studying here is how the university's ambience comforted me and helped me heal from a traumatic experience. But still, it saddens me every time I think about all those dreadful incidents. I mean, bakit kasi ako ang nakaranas? Bakit ako? Masama ba akong tao sa nakaraan kong buhay para danasin 'yon? Sa dami ng mga tanong ko, ni isa ay hindi nabigyan ng sagot. Kaya nga tinuturuan ko ang sarili ko na tanggapin na lang ang nangyari. Anyway, this place is so therapeutic. Uwi't-uwi talaga ako dito. 

I gave the guard my identification card before going inside the university grounds. I missed this place. I sat in one of the benches, and watched random students strolling. Some are with their friends, some are alone. Saglit lang ako umupo bago naglakad-lakad muli hanggang sa marating ang CBAA, ang college building ng mga future business managers, owners, and accountants. I took a photo of the building and uploaded it in my Instagram account. I also captioned, 'After five years, I'm back.' Hindi nagtagal ay umalis na din ako. Balak ko kasing mamasyal sa Ayala Triangle, balita ko'y maganda doon lalo na kapag gabi. 

It was almost 9 in the evening when I arrived at Makati. I decided to take-out dinner so that I can still enjoy the scenery. Since I was craving for cookies, I bought a box of cookies at Banapple and a junior cake para may iuuwi ako sa bahay mamaya. Hinihintay ko na sa counter ang presyo ng mga binili ng marinig ko siya.

"Ako na ang magbabayad. Miss, padagdag na din ng isang dark chocolate tiramisu cheesecake," aangal na sana ako kaso nag-abot na siya ng card. 

"Hindi mo naman kailangan bayaran. Magkano ba 'yung saakin?" I asked him dahil ayokong magkautang na loob. 

"No need, Keesh. It's my treat. At pwede huwag ka ng tumanggi kasi tinanggihan mo na 'ko last time," makulit ba talaga ang lahi nitong si Maverick? Hindi niya ba madama na iniiwasan ko siya? o sadyang makapal lang ang mukha? Nakakainis.