Zawgyi
အခန္း ၁၇
ကြ်န္ေတာ္ တရုတ္ကို ျပန္ေရာက္ေနတာ ၁လေက်ာ္ေနျပီ။အဆင္လည္းေျပတယ္။တခါတရံေတာ့ အခက္အခဲရွိေပမယ္. ကြ်န္ေတာ္ သည္းခံေက်ာ္ျဖတ္ေနတယ္။ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ေအာင္ျမင္မွုကို အရမ္းကို ၾကိဳက္နွစ္သက္ေပမယ့္ အခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ လံုး၀ မလို့ခ်င္ဘူး။
ကိုကိုကေတာ့ ေကာင္းကင္ကေန ကြ်န္ေတာ္ကို လွမ္းၾကည့္ေနရင္ ဘာမ်ားေျပာေနမလဲ။
ညီ မင္း ဘာေတြလုပ္ေနလဲ။ဘာလို စိတ္ဓါတ္ေပ်ာ့ေနလဲလို့မ်ားေျပာေနမလားပဲ။
ကိုကို ေရ ညီ အရမ္းလြမ္းတယ္။ကိုကို မရွိေတာ့တဲ့ဘ၀မွာ ညီမွာ ေဒၚေလးက လြဲရင္ အားကိုးစရာ မရွိေတာ့ဘူး။တစံုတေယာက္ရွိေပယ့္ ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ လစ္လူလွ်ဴခဲ့တာ မဟုတ္လား.မုန္းသြားေအာင္ေရာေပါ့။
ေတာ္ပါျပီ ဒီေန ယူဘင္ဆီသြားရင္ေကာင္းမလား။ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းကို မသြားခ်င္ဘူး.တစံုတေယာက္ကို ေတြ့ေနမွာ စိုးလို့။ဒါေပမယ့္ လူဆိုတာ အသက္ရွင္ေနသေရြ့ တေကြ့မဟုတ္ တေကြ့ေတာ့ ျပန္ေတြ့နိုင္က်တာ မဟုတ္လား။ေတြ့ေတာ့လည္း နွုတ္ဆက္လိုက္တာေပါ့။ဆရာ တပည့္ သံေယာဇဥ္ေတာ့ ရွိလို့ရတာပဲကို။
ယူဘင္ မင္း အားလား အတန္းတက္ေနတာလား။
ငါ အားပါတယ္ စာတမ္းပဲတင္ရမွာ မင္း ဘာလုပ္ခ်င္လို့လဲ။
ငါ အားေနလို့ မင္းဆြလာမလို့။
ငါက ေက်ာင္းမွာေနာ္။
ငါသိပါတယ္။ငါ ကန္တင္းမွာ ေစာင့္ေနမယ္။
မင္း အဆင္ေျပရင္ျပီးတာပဲ။ငါလည္း စာတင္ျပီးတာနဲ ထြက္လာမယ္။
အိုေက။
ယူဘင္ ပံုစံက ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းလာမွာကို အံၾသေနပံုရတယ္။ေအးေလ သူအံၾသေအာင္လည္း ကြ်န္ေတာ္ လုပ္ခဲ့ဖူးတာကို။
ကြ်န္ေတာ္လည္း ဆိုင္ကယ္နဲ့ပဲ ေက်ာင္းကို ထြက္လာလိုက္တယ္။
ေက်ာင္းက ဘာမွေတာ့ ေထြေထြထူးထူး မေျပာင္းလဲသြားဘူးပဲ။ကန္တင္းမွာ အေအးေသာက္ရင္း ယူဘင္ကို ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။
VOUS LISEZ
အမုန်းတွေရဲ့ အလွန်(completed)
Fiction généraleကလေး မင်း စိတ်ချမ်းသာမယ်ဆို ကိုယ်ဘာဖြစ်ဖြစ် အရေးမကြီးဘူး။ xiao zhan ခင်ဗျားဟာ မင်းသားဗျက်နှာဖုံး ဖုံးထားတဲ့ အယောင်အဆောင်လူပဲ။ Wang yibo ကျွန်တော့် အရွယ်ရောက်လို့ စာ စဖတ် ကတည်းက ကြိိုက်နှစ်သက်သော ဝတ္ထု တခုရဲ့ ကျောရိုး အစလေးကို ယူပြီး ရေးထားတာပါ။ အဲ...
