Sorry ➳ Vmin Texting

1.2

Taetae95: Selam Jimin.
Bugün anlatacaklarım çoğunlukla benimle ilgili.
Bana acımanı istediğimden anlatmıyorum.
Sadece benim de ne kadar zorlandığımı bil istedim.
Lise 2.sınıf benim için çok zor geçiyordu Jimin.
Hayatımın en zor dönemiydi.
Belki biliyorsundur, annemle babam ayrılmıştı.
Ben yine de babamı seviyordum.
O hala çok iyiydi.
Ve biz hala yağmurlu günlerde beraber sıcak çikolata içip birbirimize hikayeler anlatıyorduk.
Ama sonra çok kötü birşey oldu Jimin.
Babam kaza geçirdi.
Ve o yıl babamı kaybettim.
Bunun yine sana yaptıklarımın bedeli olduğunu düşünmüştüm.
Ama neden bunun bedelini babam ödemişti?
Benim ödemem gerekirdi.
Ve o yıl çok kötü olmuştum.
Herşeyde kendimi suçlar oldum.
Başımı artık asla kaldıramaz oldum.
Annemin yüzüne bile bakamıyordum.
Hala daha öyle sayılırım.
Annemle pek sık görüşmüyorum.
Neyse.
O zamanlar az yemek yiyordum.
Kilo vermiştim.
Hemde bayağı fazla.
Öğretmenler benimle konuşmaya çalışıyorlardı.
Ama ben konuşmuyordum.
Konuşmaya konuşmaya konuşmayı da unutmaya başlamıştım.
Sürekli kekeliyordum.
Sanırım deliriyordum.
Sahi Park Jimin.
O yıl seni de unutmaya başlamıştım.
Yüzünü doğru dürüst hatırlamıyordum.
Nasıl biriydin?
Sevimli?
Yakışıklı?
Bunları hatırlayamıyordum.
Tek hatırladığım pembe saçlarındı.
Ama onlar da eskide kalmıştı.
Sen kimdin?
Yüzün nasıldı?
Sınıftakilerden hangisi sendin?
Hatırlamıyordum.
Öğretmenlerim artık annemi okula çağırmıştı.
Beni psikoloğa götümesini söylemişlerdi.
Ama annem götüremezdi.
Tek başına evi geçindirmek için çabalıyordu.
Psikoloğa da para veremezdi.
Bu yüzden annem bana söylediğinde teklifini reddettim.
Sahi, annem nasıl biriydi?
Saçları hangi renkti?
Dur, ben nasıldım?
Aynaya bile bakamıyordum.
Çok kötüydüm.
Ve herşey daha da kötüleşmeye başladı.
Babam rüyalarıma giriyordu.
Beni suçluyordu.
Benim yüzümden öldüğünü söylüyordu.
Bu yüzden kendime zarar vermeye başladım.
Bileklerim hep tırnak izleriyle doluydu.
Bu yüzden yazın bile uzun kollu giyiyordum.
Sonra biri fark etti.
Bileklerimi.
Kim bilmiyorum.
Yüzünü görmedim.
Göremedim.
Öğretmene söylemiş.
Öğretmende anneme.
O gün sabaha kadar annemle birbirimize sarılıp ağlamıştık.
Ona gördüğüm rüyaları falan anlattım.
Ama seni anlatmadım Park Jimin.
Buna gücüm yetmezdi.
Annem beni alıp büyükanneme götürdü.
Orada daha iyi olacağımı söyledi.
Kendisi de bir süre sonra yanımıza gelecekti.
Ve böylelikle büyükannemde yaşamaya başlamıştım.
Orayı sevmediğim söylenemezdi.
Ama hala eksik hissediyordum.
Hala sana karşı kötü hissediyordum Jimin.
Üzgünüm.
Sadece içimi boşaltmak istedim.
Bunlar canımı yakıyordu.
Sana anlatmak istedim.
Ve teşekkürler.
Derdimi dinlediğin için.
Görüşürüz Jimin.
[Gönderildi]

[Görüldü]

Parkjim yazıyor...

Parkjim: Biliyorum Taehyung.
[Silindi]

Parkjim: Neler yaşadığını biliyorum.
[Silindi]

Parkjim: Oradaydım.
[Silindi]

Parkjim: Seni dinledim.
[Silindi]

Parkjim: Karanlık olduğundan beni görmedin.
[Silindi]

Parkjim: Ya da başın eğik olduğundan.
[Silindi]

Parkjim: Yağmur yağıyordu ve göz yaşların da yağmur gibi yanağından süzülüyordu.
[Silindi]

Parkjim: Herşeyi anlattın.
[Silindi]

Parkjim: Babana ne olduğunu.
[Silindi]

Parkjim: Tabi sen bunu yağmura anlattığını düşündün.
[Silindi]

Parkjim: Ama orada ben de vardım.
[Silindi]

Parkjim: Ve bunları öğretmene söyleyen de bendim Taehyung.
[Silindi]

Parkjim: Üzgünüm.
[Silindi]

Parkjim: Gelip sana destek olamadığım için.
[Silindi]

[Parkjim çevrimdışı]

[Taetae95 çevrimdışı]