•𝑑𝑖𝑠𝑐𝑜𝑟𝑑•

m(>_<)m

En sevmediğim şeydi kendimle başbaşa kalmak.Şimdi ise kendimle yalnız kalmak için zaman kolluyorum.Düşüncelerim bile terk ediyor beni yavaş yavaş.Yemin ederim ki böyle bir insan değildim.Dünya'nın en iyimser,en sevimli sayılabilecek insanıydım.Beni böyle önyargılı,sevimsiz yapan şey bir şerefsizden başkası değil.

Yaptığım her şeyin yanlış olduğunu biliyorum.Her şeyi düzeltmekte istiyorum ama çok korkuyorum;fazlasıyla hem de.Bir adım bekliyorum belki de veya beni çıkaracak bir el.Onun Hyuck olduğunu da biliyorum ama onu da iyi tanıyorum.
Hiç kimse onu tanımadığımı hatta tanımaya çalışmadığımı söylüyordu ama ben Hyuck'u en başından beri tanıyordum.

Onu ilk defa görmemiştim aslında.Sadece uzun bir aradan sonra ki ilk görüşümdü.Değişmişti.Her şeyiyle tam anlamıyla değişmişti.Güçlü gözükmeyi öğrenmişti mesela,insanları etkisi altına almayı öğrenmişti.En çokta güzelleşmişti.Ne zaman gözlerimi kapasam gözümün önünde beliriyordu o güzel tatlı yüzü.

Her zaman aklımdaydı Hyuck,her zaman benimleydi.
Sadece yanlış zamanlarda girmişti benim hayatıma o bilmese bile.Yanlış zamanda yanlış yerde bulunmuştu.Ve kalbimin ortasına yerleşmişti.
O kadar karışık ki bizim hikayemiz,onun kendi hikayesi ve benim kendi hikayem.
Ben kendimi açmak istesem Hyuck'a,yanımda olur evet,kollarını açar bana ama bu sadece benim yaralarımı sarar;onunkileri ise daha fazla kanatır.

Ben böyle bir bencillik yapamam.Sırf kendimi iyileştirmek için Hyuck'u yaralayamam daha fazla.
Kimse bilmiyor neler olduğunu,neler hissettiğimi ya da nasıl hissedeceğimi.Ve Hyuck'un da neler hissettiğini.Johnny Hyung en yakını olabilir ama Hyuck'un da ondan sakladıkları var;hepimizin sakladıkları gibi.Kendisi de çok şey saklıyor Hyuck'tan;o da biliyor çünkü Hyuck kendine yeni yaralar açıcak bile olsa bilerek kapatır sevdiklerinin yaralarını.

Eskiden Hyuck'u görseniz güçsüz,çelimsiz biri gibi görünürdü.Ama benim güzel çiçeğim değişmişti.
Rol yapmayı öğrenmişti,kendini gizlemeyi daha çok öğrenmişti.Ve bu duygulandırıyordu beni.Onun her halini bilmek,her halini ezberlemiş olmak duygulandırıyordu beni.Şimdi çıksa karşıma ben buradayım diyip sarılsa bir daha gitmemesi için asla bırakmam onu.

Ama ben bir kere def etmek zorunda kalmıştım onu.
Her şeyi bilerek,her şeyi göze alarak onu bir daha sokamam hayatıma.Onu tehlikeye atamam.
Çünkü benim narin çiçeğim hiçbir şey için hazır değil.Yalnız olmasa bile hazır değil.O yüzden böyleydim ona karşı.Çünkü böyle olmak zorundayım.
Arkadaşlarım beni bıraksa bile Hyuck için böyle olmalıydım.

Çünkü Hyuck bana kapılmamalıydı.Hyuck beni tanımamalı,benden hoşlanmamalıydı.Beni bir arkadaşı,bir tanıdığı olarak bile almamalıydı hayatına.
Ama Hyuck yeniden karşıma çıkmış,hayatıma girdiği yerden devam etmişti;hem de bu sefer benim çevremle de yakınlaşmıştı.Onu çıkaramazdım ki artık hayatımdan.O bana bu kadar yakınken uzak bile kalamazdım.

Galiba bu yüzden şu an salak gibi onun kapısına gelmiştim.Renjun'dan büyük yalvarışlarımla almıştım onun bina kapısını.Çok merak etmişti ama şu an değil daha sonra öğrenirse bir şey olmazdı ya da hiç öğrenmese de.Ellerimin titremesi normal mi şu an?
Bir kapıyı çalmak bu kadar zor olmamalıydı.
Ama onu karşımda yakından görücek olmak ve ikimizin tek olucak olması heyecanlandırıyordu beni.

Sonunda kapıyı çalabilidiğim de heyecanım daha da arttı.Birkaç dakikanın ardından açılan kapıyla birlikte gördüğüm manzara karşısında ağlayabilirdim.
Onu uyandırmış olmalıydım çünkü öyle uykulu bakıyordu ki;kafasını tutup omzuma koyup uyumasına izin verecektim.Baygın bakışları beni görünce şaşkınlığa döndüğünde bu hali karşısında gülmeden edemedim.

Ama toparlamalıyım kendimi.Gardımı indiremem.
Şimdi role bürünme zamanı.Şimdi soğuk Mark Lee olma zamanı.Ama o karşımda böyle dururken nasıl kolayca ağlamadan ona yapışmadan durabilirdim...
Neyse ki eskisi kadar acıtmıyordu bu durum.
Öğrenmiştim çünkü kendimi durdurmayı.
Öğrenmek zorunda kalmıştım.

———————————
NASIL HEYECANLIYIM ANLATAMAM
salak mark'ım benim
kıyamam sana🥺