Karanlık Ölüm

İz Peşinde

Gerçekler acıdır .
Bilmemekse daha acıdır .

Ben ailemi 5 yaşımdayken kaybettim . Şu anda 19 yaşımda genç bir kızım . Halam ve eniştem , ailem öldükten sonra bana sahip çıktılar . Ailemin ölüm nedenini bilmiyorum sorduğum zamansa karanlık yüzünden diyorlar . Bu karanlık nedir ? Neden benim ailemi öldürdü ? Sorularım hep bu şekildeydi .

Benim ailemin peşini kim bırakmadıysa bende onun peşini ölene kadar bırakmayacağım ...

Hayat bana hep karmaşık gelmiştir . Çözemeyeceğim düğüm gibi . Ne garip değil mi ?
Araştırmalara başladım , ilk önce halama sordum . En bilgili odur diye .

" Halacım karanlık nedir . Benim bunu öğrenmem lazım " dedim.

" Canım kızım , bunlar senin yaşına göre değil . Anlatmam mümkün olamaz ." Dedi.

Böyle bir cevap beklemiyordum . Bana hâlâ küçücükmüşüm gibi davranıyorlardı . En nefret ettiğim şey budur .

" Hayır küçük değilim . Artık bu saçmalığa son verin . Kendi ayaklarım üzerinde durabilirim " dedim.

Kendimi kanıtlamam lazımdı . Sırt çantamı hazırladım , eşyalarımı yerleştirdim ve ailemden son hatıra kalan fotoğrafıda koyup evden çıktım. Biriktirdiğim biraz param vardı . Gecenin 01:26 ' sında sokaklarda bir başıma . Ne araba var ne de bir yaya . Arkamdan arabanın geldiğini duydum . İçerisinde içmiş 4 kişi vardı ve arkamdan sesleniyordu birtanesi .

"Şiiittttttt. Sarışıııın !! Sana diyorum ,baksana lan ."

Cevap vermeden önüme baka baka devam ediyordum . Okadar korktum ki kalbim yerinden çıkıcakmış gibisine yürüyordum . Arabanın iyice yaklaştığını duydum. Bu sefer koşmaya başladım . Nefesim kesilene kadar koştum .

" o kadar koşki sarışın , eninde sonunda yakalanacaksın . "

Aksilik miydi yoksa bu benim cezam mıydı ? Beceremedim ve en sonunda yere düştüm . Araba yanıma yaklaştı ümidimi yitirmiştim .

" Ben sana ne dedim sarı yakalanacaksın demedim mi ? "

Sesimi sanki yutmuş gibiydim . Korkudan kas katı olmuş bir halde ağlamaya ve yalvarmaya başladım .

" Lütfen beni rahat bırakın lütfen , size yalvarıyorum ."

Aslında bu bana bir cezaydı . Kim dedi sana evden çek git diye . Artık kurtulmaya hiç ümit yoktu son damla yaşıma kadar . Ayağımın acısından hareket edemediğim içim yerde kıvrılmış bir şekilde oturuyordum . Nedense etrafta hiç ses yoktu . Başımı kaldırıp baktım ve bana laf atan o 4 kişi yerde kıvranıyordu . Ama nasıl ? daha sonra bana bir el uzatıldığını gördüm .

" hadi ayağa kalk ."

Sarışın , mavi gözlü , uzun boylu ve oldukça kaslı bir erkek . Çok şaşırmıştım . Tanımıyordum ama tanımayı çok istiyordum . Ayağım incildiği için kalkamadığımı belittim .

" Seni hastaneye götürmeliyiz kötü görünüyor . " dedi.

" Hayır , sadece biraz beklememiz ve buz koymamız gerekiyor . " dedim.

" Hastaneye gidiyoruz o kadar ." Dedi.

" Sana gelmicem dedim ."

Gitmemekte ısrarlıydım . Kim daha tanımadığı birinin götürmek istediği bir yere gider ki ? Ne bilelim başka bir yere götürmeyeceğini . Daha adını bile bilmiyorum sonuçta...