Kelebek ↬ Texting ✔

19 🦋

Multimedya; Yağmurdan hemen sonra çıkan gökkuşağı.

🦋

Sınav bitmiş eve dönmüştüm yine. Bu sefer evde değişiklik vardı. Annem ve Babam evde değillerdi. Bende hazır onlar yokken televizyondan film izledim ve abur cubur atıştırdım.

Film bittiğinde televizyonu kapattım ve heryerin ışığını söndürüp odama çıktım. Yatağıma girmeye hazırlanırken kapı açıldı ve annem ile babam gürültülü bir şekilde içeri girdiler. Ama sesleri aksine daha zatıf çıkıyordu. Hatta annemin..ağlama sesi geliyordu. Kulağımı kapıya yaslayıp dinlemeye başladım.

" Mustafa bunu ona yapamayız. " diyordu annem sessizce ve ağlayarak. Sonra babam girdi araya.

" Başka bir çaremiz yok hayatım. Şirket iflas eşiğinde. " dedi babam. Ama bu sefer farklıydı sesi. Sanki sesinde ilk defa duygu yoğunluğu hissettim.

Annem neyden bahsediyordu hiçbir şey anlamamıştım. Tek anladığım şey babamın şirketinin iflas eşiğinde olduğuydu. Yarın onlara sorarım diye düşündüm ve yatağımın içine girdim.

~

Camıma atılan taş ile gözlerimi araladım. Yatağımda oturur pozisyona geldim ve saate baktım. Gerçekten ben bu kadar uyumuş mudum ? Saat öğleni geçiyordu. Tekrar camıma taş atılfığında uyanma sebebimi hatırlamış oldum. Yatağımdan kalktım ve bahçeye bamtım.

Anıl şuan bizim bahçeden bana gülümseyerek bakıyordu. Bense artık gülümsemiyordum. Üzerime uzun bir hırka alıp bahçeye indim. Tam Anıl ile konuşacakken gelen kişiyle acaba bugün daha neler gelecek başıma ? diye içimden geçirdim.

Sağımda Anıl, Solumda da Bora vardı. Anıl rahat davranıyordu ama bora onun tam zıttıydı. Ne yani Anıl sıraya yazdığım son cümleyide mi anlamamıştı.

" İkiniz de neden burdasınız bilmiyoruma ama gidin lütfen. Neden geld- "

" Eflin. " sözümü kesen ses babamın gür çıkan ama bağırmayan sesiydi. Ben bu ses tınısını biliyordum, benden bir şey isteyecekti...

Yazar anlatımından;

Olamaz diye geçirdi içinden. Bu sefer yapamam.

Hayatını borçlu olduğu adam, Babası.

Sevdiği adam, Anıl.

Ona iyi gelen adam, Bora.

Karşısında öylesine birisi yoktu. Babası vardı. Sağın da Anıl, solunda ise Bora vardı.

Neden ? dedi kendi kendine. Neden buradayım ? Neden bunları yaşıyorum ? 

Tek sığınağı düşünceleri ve hayalleriydi. Beyin ve Kalp savaşa girmişti. Savaşacak güç yok iken nasıl oluyordu bu savaş. Babasına baktı. Koyu kahve gözlerine. Ağzından firar edecek o cümleyi bekliyordu. Ne olacaktı şimdi ?

Tek bir kelime söyledi babası.

" Eflin. "

Gerisi belliydi. Tek bir kelime her şeyi açıklamaya yetiyordu. O gün gelmişti. Bir günlük ömrünü feda etme zamanı gelmişti.

" Baba, yapamam. "

Eflin çaresizdi. Bunu yapmak istemiyordu. Ama biliyordu karşında öylesine birisi yoktu.

Anıl ne olduğunu anlamaya çalışıyordu. Neden buradaydı ki ? Hadi ama gerçekten Eflini sevmemişti.

Bora ise uzaktan uzaktan sevdiği kıza baktı. Çaresiz gözlerine. Küçükken de böyle bakardı. Üzülmesini, kırılmasını istemezdi.

Eflin yapmak zorundaydı. Elini hafif kaldırdı ve Bora'nın elini tuttu. Yüzünü boraya döndü ve gözlerine baktı. Yapamıyordu. Babası sıkılmıştı bu durumdan.

" Eflin ve Bora. Yakında nişanlanacaksınız. "

Eflin, Zaten kalbi ne için atıyordu çoktan unutmuştu.

Anıl, Neden kendini boşlukta gibi hissediyordu.

Bora, Kalbi hız kazanmıştı. Ama eflin'in düşüncesi ağır bastı.

Bu gecenin 1 değil 4 kaybedeni vardı.

Oda içten içe üzülüyordu ama buna mecburdu.

🦋

Selam canımcımlar,

İham perilerim yok anca bu kadar yazabildim. Hiçte içime sinmedi ama sizi daha fazla bekletmek istemedim.

Neyse yarın 8' de dersim başlıyor bu bölümü buraya bırakıp uyumaya gidiyorum.

Çookça öpüp, kocamanca sarılıyorum.

Seviliyorsunuz, Sağlıcakla kalın kelebeklerim ❤