Color Of Surrender

Chapter 39

Chapter 39: For You

"You should go home already because I know you're tired. Pasensya kung hindi ako naka-dalo sa pad-dating mo." ang pag-hingi ng paumanhin ni daddy na dahilan para pilit akong ngumiti sa kanya at tumayo na para balaking umalis na sa kompanya niya.

"It's okay. I know you're a busy man, so no worries." I waved my hand as a sign that it's okay to me if he didn't show up at the celebration at my house awhile ago.

 But for some reason, I can't stop my mind from thinking about Chez and her attitude. She became fiercer that I didn't expect, and she also gave me a cold shoulder.

"U-Um...I saw Chez awhile ago, dad," I said and saw him being stunned for a second. He gulped and shifted his eyes away from me immediately as if he wants to get away from my question. 

He knows that I'm curious about something, but it's been three years, and he needs to tell me what happened.

I sighed and stepped forward to see his face clearly, "What happened, dad? Simula nung umalis ako ay wala na akong balita sa kanila." I'm trying to understand him even though he made a mistake years ago, but I want to know the truth because I feel like I'm longing for my memories for years already.

Pilit niyang binaling sa akin ang tingin niya at doon ko nasilayan ang sakit, "Hindi ko na sinasabi sa'yo 'to dahil alam kong busy ka sa pag-momodelo mo pero kasi ang dahilan kung bakit ganon si Chez e' dahil sa nanay niya." ang sambit ng tatay ko na dahilan para kumunot ang noo ko.

Anong ibig niyang sabihin na dahil kay mama? Ang akala ko dahil sa pag-hihiwalay ng mga magulang namin ang dahilan kung bakit ganon si Chez pero bakit tungkol kay mama?

"A-Ano bang nangyare?" ang kinakabahan kong tanong dito at nakita ko pa ang pag-kurap maging ang pag-aalinlangan nito na sabihin sa akin ang nangyare sa tatlong taon na wala ako dito sa Pilipinas.

Nag-pakawala ng malalim na hininga si daddy at malalim na tumingin sa akin habang ako ay ramdam ko ang pag-bigat nalang bigla ng pag-hinga ko dahil sa hindi alam na dahilan.

Why am I feeling this? Why do I feel like he will make me suffer?

"M-Melissa died last two years ago, pag-katapos naming mag-hiwalay ay doon niya na rin tinapos ang buhay niya." 

Parang hindi ako naka-hinga sa sinabi ng tatay ko at ramdam ko ang panginginig ng tuhod ko na para bang sa isang iglap ay nawala lahat ng pinaghirapan ko. Maski ang isipan ko ay hindi maproseso ang sinabi niya na para bang tinatanggi pa nito ang narinig ko.

"W-What did you say?" I felt my voice cracked, and I'm trying to gain my composure, but I just can't. I was trying to pretend not to understand what he said and hoping that he will take it back, take it back.

"Hold yourself and I'm sorry that I hid this to you...ayoko ng magulo pa ang pag-momodelo mo kaya hindi ko na sinabi sa'yo ang nangyayare pero 'yun nga, wala na ang mama mo." pag-ulit pa ni daddy na dahilan para doon ko na nakuha ang sinabi niya at halos matumba na ako ngunit pasalamat ako na inalalayan niya ako.

"She took her own life after we separated...Chez is blaming me for what happened to her mom because I cheated. Melissa was depressed and always anxious at that time. She keeps hurting herself to the point that she ended her life to stop the pain."

Halos mag-dugo na ang labi ko dahil sa pag-pipigil ng aking mga luha, tuluyan na nga akong nawalan ng lakas at naramdaman ko ang unti-unti kong pag-tumba sa sahig. Parang pinag-suklaban ako ng langit at lupa sa nalaman ko na tinago sa akin ng tatay ko.