Color Of Surrender

Chapter 21

Chapter 21: Save

"Hey, stop moving too much. You can still train in New York and I already got a studio for us." Sharla said to me the reason why I smiled at her, she's saying that I should stop working too much on my walk because we still have time to train in New York.

I got excited all of a sudden, New York is a popular place wherein supermodels are there. Runways there are high-class and I think if I will see Naomi Campbell, I will literally cry because I'm a fan of her.

"My legs are already fine, Sharla. Hayaan mo na ako dahil sa bukas na rin naman ay aalis na tayo." ang sabi ko sa kanya at panay pa rin ang lakad habang tinitingnan ang sarili sa harap ng salamin.

Bukas na nga ang alis namin at hindi ko matago ang saya dahil sa matutupad ko ang isang pangarap ko. Kung noon ay kwinikwestiyon ko pa ang sarili ko na dapat bang isama ko sa pangarap ko sa New York pero ngayon ay binigyan ko na ito ng pansin na dahilan para ibigay sa akin ang oportunidad.

It was a tough journey for me and I know this is not the end of it. My journey is like a roller-coaster, I felt many things and realized something while taking the journey.

I was doubting myself that time because my mother keeps degrading me and considered me as a prostitute just because I'm wearing a lingerie, I even got bullied because of my scandal and lastly my friends betrayed me because of their selfishness.

But despite all the happenings in my life, there's still a person who paved those vicious happenings and that is Tavi. He means a lot to me and I could say that he made me a better version of myself.

"Huwag mo ng pagurin 'yang paa mo, Avon. Umuwi ka na sa bahay mo at mag-simula ng mag-impake teka, may mag-aalaga na ba sa bahay mo?" ang tanong niya sa akin na dahilan para tumango ako bilang sagot.

Binigyan ko naman ng karapatan si Tavi sa bahay ko pero kailangan ko rin ng mag-babantay doon, mabuti nalang at binigyan ako ni daddy ng isang made na mag-aalaga ng bahay ko.

"Bago mo pa itanong sa akin 'yan ay nagawa ko na lahat 'yan, yung pag-punta ko sa New York ay malaking bagay 'yun kaya hindi puwedeng mag-alala ako dahil sa mga ganap ko dito."

Ayokong dalhin ang negatibong nangyare sa akin papunta sa New York, gusto kong maging masaya para sa sarili ko at iyon ang napag-tanto ko. Wala dapat pumigil sa atin kung ano bang gusto natin, wala dapat ang mag-didikta sa atin kung ano ba ang dapat nating gawin dahil sa may kamalayan naman tayo.

Atsaka natututo naman tayo kapag nag-kamali tayo, iyon ang hindi makita ng nanay ko. Palagi niyang pinapairal ang pagiging maka-sarili niya at lagi niyang dinidikta kung ano ba ang dapat gawin ng anak niya, isang beses ko lang siya sinuway at iyon na ang simula na hindi niya na ako tinuring bilang isang anak.

"Alam na ba kung sino yung nag-pasabog sa mall niyo? Hindi pa rin nawawala yung nangyare sa balita, maraming namatay sa pag-sabog pero anong balak gawin ng tatay mo?"

Mapag-sasabihan ko naman si Sharla pag-dating sa mga ganitong bagay, isa siya sa mga pinag-kakatiwalaan ko at gamay ko na kung sino ba talaga siya.

A sighed escaped on me as I remembered the screams and also the sound of the explosion, it's like you're in a war and you have no strength to deal with it because your scared and wounded already.

"Mas pinag-tutuunan niya ng pansin yung mga pamilyang namatayan, wala muna sa mall ang atensyon niya." ang malamig kong sabi dahil naalala ko nanaman ang sinabi ni mama na hindi puwedeng malugi ang mall namin dahil sa nangyare.