Broken | YuWin

i remember you

Bir krallık varmış uzak diyarlarda. Evlenme çağına gelmiş güzeller güzeli bir prenses yaşarmış bu krallıkta. Kral, prensesini  evlendirmiş kendi istediği ile. Onun için tek öncelikmiş saltanatı. Prensesin de prensin de ahını almış yaşlı kral. Düğünden çok geçmeden gitmiş hak ettiği yere. Babası ölünce prenses ve eşi geçmişler tahta. Babasının gitmesiyle isteğine ulaşamamış prenses. Halkın haberi yokmuş mutsuzluğundan, tehtidler almış komşu krallıklardan. Çıkaramamış yeni kraliçe sesini...
Aradan yıllar geçmiş bir bahar sabahı bütün ülke kiraz çiçekleri ile doluyken sarayın koridorlarında duyulan bir ağlama ile küçük prens gelmiş dünyaya. O gün kraliçe bir söz vermiş.
Ne olursa olsun koruyacakmış onu, izin vermeyecekmiş kara kaderinin ona geçmesine. Ama o bu sözleri verirken kendine bilmiyormuş ki prensin kara bahtı yazılmış kader defterine silinmez bir kalemle.

☆*

Herkes tabaklarıyla bakışıyor kimse herhangi bir ses, bir tıkırtı çıkartma cesaretinde bulunamıyordu. Ben ise sabahtan beri olduğu gibi burada ne aradığımı sorguluyordum. Kimseyle tanışmak istemezken beş, ya da altı mı demeliyim, kişilik bir arkadaş grubuna toslamış, kendi sorunlarım yetmezmiş gibi sorunun ne olduğunu bilmediğim bir sorunun içine düşmüştüm. Ne mi olmuştu? Benim de hiç bir fikrim yoktu. Ama olanları özetlemem gerekirse; Minhyung'la kafeteryaya gitmiş masada sabah aralarında görmediğim ama daha önce evimin yanındaki markette karşılaştığım, hatta yıldızlarımdan verdiğim, Sicheng ile karşılaşmıştık. Minhyung küplere binmiş binbir ısrarla masaya oturtulmuş Sicheng'in, her ne için yapacaksa, açıklamasını dinlemesi istenmişti.

Ve şu anda da kimse konuşmuyordu. Ve evet nereden bakarsanız bakın benim bu tabloda hiçbir yerim yoktu. Bu yüzden masadan kalkmaya karar verdim. Tepsimi alıp sandalyemi itirdiğimde oluşan sesle bütün kafeterya bana baktı. Evet Minhyung'un bağırışından sonra herkes bu masayı izlemeye başlamıştı. Bakışları umursamayıp arkamı döndüğümde birinin daha kalktığını duydum ama dönüp bakmadım. Bir süre sonra adımlarıma yetiştiğinde kalkan kişinin Taeil olduğunu gördüm. İkimiz de konuşmadan tepsilerimizi bırakıp bahçeye çıktık. Biraz yürüdükten sonra Taeil konuşmaya başladı.

"Hiç bir alakan olmamasına rağmen bu kavgayla alakadar olduğun için üzgünüm." Taeil'in açıklamasını anlamsız bularak suratına baktım. "Aslında pek bir şeyle alakadar olduğum yok." Dudaklarında buruk bir gülümseme oluştu, neredeyse mırıltı denilebilecek bir cümle çıktı ağzından. "Sen öyle san." Cümleciğini duymazdan gelmeye karar verdim. Öylece beş, belki on, dakika boyunca kampüs bahçesinde dolaştık ardından derse girmek için amfilerimizin yolunu tuttuk.

Amfiye geldiğimde Minhyung'un en arkada kafasını sıraya koymaktan çok fırlatmış bir şekilde oturduğunu gördüm. Sanırım yanına gitmesem daha iyi olacaktı. Bakışlarımla oturacak yer bulmak için masaları tararken Minhyung'un aksine en öne oturmuş olan Sicheng'i gördüm ama o da en az diğeri kadar yorgun ve mutsuzdu. Sanırım biz gittiken sonra konuşmuşlardı. Ben ise bulduğum tek yer olan ortalardaki bir yere oturmaya mecbur kalıp gelen profesörle dersi dinlemeye başladım.

"Programın son hali için maillerinize bakmayı unutmayın. Ve Profesör Jongdae gibi habersizce ders saati değiştirmem. Bu yüzden benim dersim varken sabahın köründe kalkmak zorunda değilsiniz." Dünya Tarihine Giriş profesörü Minseok'un, Dae'ye laf çarptıktan sonra çantasını omzuna atıp çıkmasıyla gün de bitmiş oldu. Aceleyle toplanıp çıkan öğrencilerin aksine kırmızı bir kafa içeri girmeye çalışıyordu. Masalara yaklaştıkça bu kırmızı kafanın Jungwoo olduğunu fark ettim. Sicheng'in yanına gidip konuşmaya başladı ve her ne dediyse kibarca reddedildi. Diğerinin çıkmasıyla yerinden kalkan Minhyung'a döndüğünde ise sadece bir el savuşturması ile geçiştirildi. Ben de sessizce yanından geçecektim ki fark edildim.