Bibliophilia❦/Taekook

Benim yüzümden

4. Ve son Özel bölüm
Hoseok Flashback

"Benim yüzümden!" Sözleriyle acı dolu bir çığlık yükseldi Hoseok'dan.

Onu bu ameliyata girmesi için ikna eden de,ona umut ışıkları vadeden de, onun ölümünde elinden hiçbir şey gelmeyen de kendisiydi ona göre.

Hastanede kulak yakıcı ses tonu ile çığlıklar atarak ağlayan kişi; ölümüne tüm hastanenin ağladığı ve papatyalar ile dolu mezarında, toprağın katlarca altında, artık çalışmayan kalbi, ölü bedeni ile kalan, Kim Taehyung'un en yakın arkadaşıydı

Öyle çok canı yanıyordu ki, bunu kelimelerle ifade edebilmeyi ne kendi becerebilirdi,ne de duyguları o kadar kendini belli ederdi,

En yakınının ölümüne ardından ise sevgilisinin de yanına gidişine şahit olan Hoseok'un, sadece çığlıklar atarak etrafı dökmeye ve saatlerce ağlamaya gücü yetti. beyninin buğulaştığını hissederken 'Senin yüzünden' konulu kabuslarına yelken açıyordu, Taehyung rüyalarına dahi giriyor ve içini paramparça ediyordu her saniyesinde, beyni sonunda iflas etmiş olacak ki gözleri kapandı ve uzun ve uzun bir süre de açılmadı.

Namjoon ve Jin oğullarının ve oğullarının biricik sevgilisinin ölümünden sonra fazlasıyla üzülmüş, ancak oğullarının nefesini alamadan yaşamasının hiçbir anlamı olamayacağını bildiğinden, oğullarına karşı gelmemiş hatta ona veda etmişlerdi,

Saatlerce ağlamış, oğullarının gidişine sevgilisine kavuşuyor gözü ile bakarak atlatmaya çalışmışlardı, canları yanmıştı,en derinlerinde ki acıları günler geçtikçe büyümüş ağır gelmişti, mucize gibi hayatlarına giren oğulları kendini öldürmüş ve dünyaya hoşçakal diyeceği gecenin sabahında ailesine canlı canlı veda etmişti.

Vicdan azabı çekmeye başlamıştı ailesi, oğullarının ölümüne karşı gelme yöntemlerinin, ona dur yapma demeden,elindeki silahı atmadan, sadece ona nasihat vermekten ileri gidemeyen yöntemleri için.

Bir yandan da haklı hissediyorlardı, "oğlumuz belki de şimdi mutludur "

Ta ki gelen o mutlu habere kadar. Oğulları Jungkook ve sevgilisi Taehyung, rüyalarına yeni bir halde girdiğinde,herşeyin yolunda olduğunu mutlu olduklarını söylemişlerdi.

Jin ve Namjoon bir süre sonra vicdanlarının derin acısı sönmeye başladığında kaybettikleri oğullarının ardından,bir kimsesiz oğlan çocuğuna aile olmuş ve tıpkı nihayetinde hiçbir zaman göremeyeceği abisi gibi sakin, güzel huylu bir evlat olması için en güzel şekilde yetiştirmişti ve daha nice yalnız çocuklara kol kanat gerecek kaybettikleri o iki gencin yerine yeni evlatlar yetiştireceklerdi. dünyada kalan zamanlarında ise onları semadan izleyen Taehyung ve Jungkook için güzel nesiller bırakacaklardı ardlarından
Okumayı seven narin kalpler
Tıpkı Jungkook ve biriciği Taehyung gibi..

2 yıl sonra

Mutlu musunuz yani? Jimin ve Hoseok aynı anda aynı rüyayı görüyorlardı belki de tanrının acı çekmelerini istememesinin bir yöntemiydi bu rüya,

Taehyung gülümsedi; "çok mutluyuz kardeşim öğle çok mutluyuz ki biz bu dünyada bu mutluluğu tababilir miydik bilmem sana gelince Hoseok pişman olma kardeşim sen beni ikna etmeseydin az buçuk yılları kalmış hayatımı hastane odasında nefesimi dahi kendim alamaz iken acı çekerek bitirecektim "

"Nihayetinde dünyada son aylarımı geçirdiğim hastane odasının aksine Cennet'in bahçeleri fazla güzel kardeşim, ama sen uyanmalısın, daha yaşayacak yılların, alacak nefeslerin var, uyanmalısın ki yaşamaya devam edebilesin, ne olursa olsun pes etmemelisin, her daim yanında olamasam dahi,aklındayım zihninin en ücralarında anılarımızı hatırlamak istediğin her an gün yüzüne çıkmak üzere bekleyeceğim. Kalbinde acı olsa da güzel ve derin bir sızı olarak kalacağım. Korkma ben hep sende kalacağım, seninle kalacağım."

Kardeşi gibi sevdiği arkadaşının Tatlı gülüşünü duyduğunda Hoseok tamamlandığını hissetti,uzun süredir boş kalan kalbinin o yerinin dolduğunu.

Jimin ise abisini uzun bir zamandan sonra gördüğünde öyle çok mutlu olmuştu ki yıllar sonra ilk kez bu kadar huzurlu hissettiğinden olsa gerek gözünden akan yaş ile uyanarak eşinin elini güven almak istercesine sıkmış saçlarına bastırılan dudaklarla geniş bir gülümseme sunmuştu.

Bir kaç ay sonra onlar da tıpkı Namjoon ve Jin gibi evlat edinmeye karar verdiklerinde çocuklarının beraber büyüyeceği düşüncesi tüm aileye büyük bir mutluluk bahsetmişti. Anlaşırlar ya da anlaşmazlar bilinmez ancak kesin olan bir şey vardı ki Min yoongi ailesine çok güzel sahip çıkmıştı,tıpkı Taehyung ve Jungkook gibi aşkları anıldı tüm sokaklarda, 'kaderiniz benzemesin' dedi Jin son kez 'kaderiniz benzemesin yavrularım'

Yerinden sıçrayarak uyanan Hoseok'un başında doktorlar ve hemşireler nöbet bekliyor gibiydi,bir kadının sesi yükseldi "Doktor bey uyandı,hastamız uyandı!" Doktoruun can sıkıcı bilgilendirme konuşmaları sonucu artık bir tanı konmuştu, bulunduğum duruma, 'Şizofrendim' nereye baksam Taehyung'u her daim Jungkook'u görüyor aslına olmayan sesler duyuyordum, sonum mu?,

Sonum akıl hastanesi olmuştu ve şimdi ellerimde Taehyung'un en sevdiği kitaplar bulunuyor hepsini okudum,sevmezdim kitapları, meğer ne çok şey tutarlarmış, içlerinde ,hangi sayfayı açsam,kurumuş bir papatya düştü dizlerime, gözlerim doldu, incitmeden sevdim her yaprağını, tek tek, tane tane.

Jungkook kuruldu zihnimin en ücra köşelerine, mutluyuz dedi, dünyada kurudu papatyalarımız,şimdi ise cennete Taehyung'un saçları arasında,

ve işte ben Jung Hoseok o günün ardından tamamen iyilestiğimde o hastanenin boğuk kasvetinden kurtuldum,zaten Taehyung da sevmezdi hastaneleri. Onun yerine ben koştum özgürlüğe,onun çıkamadığı odadan ben çıktım onun gidemediği deniz kenarına ben gittim onun yerine de besledim kuşları onun yerine de okudum kitapları,kendi hayallerim ve Taehyung'un yapamadıkları için de bir kez daha gülümsedim dünyaya.

Ben hayatımın geri kalan yılları boyunca Taehyung ve Jungkook'u hiçbir zaman unutmadım. Ne zaman papatya görsem, gözlerim önüne geldi Taehyung, ne zaman bir kitap görsem, önüme serildi Jungkook. Ölümler de yaşamlar da papatyaları hatırlattı bana. Birbirinde yaşamaya başlayan o iki gencin birbirinde ölümünü.Öyle özel insanlar,aşıklardı ki onlar hayatım boyunca onları unutmamak üzere verdiğim sözü tutmaya devam ettim,halen ediyorum.

Ben Jung Hoseok hayatımı acısıyla, hüznüyle,mutluluğu ile seviyorum. Nihayetinde bu hayat yalnızca bir kez ellerimiz arasına bırakılıyor,erken göçen iki gencin ardından bunu idrak etmem çok daha sert olsa da. Anladım ki her şey istediğimiz gibi gitmiyor bu hayatta. Yahut kimse hakettiklerini de  yaşadığını düşünmüyor,belki de haklılardır ancak insanın ömründe atlattığı badireler sonunda güzel yollara açılan kapılardır belki de.

Hayata karşı umudunuzu yitirmeyin, sonuna dek çabalayın. uçamıyorsanız koşun,  koşamıyorsanız sürünün.

Dev bir dalga gibi hayallerinizin peşinden gidin ta ki ölüm sizi bulana kadar,siz ölümü kucaklamayın. hoşçakalın hep mutlu kalın.

____________
Hoseok ve Namjoon Jin ve Jimin  için son yazamamıştım cidden çok kötü hissettim ve bir son gerektiğini düşündüm bir daha bölüm yazar mıyım bilmem ama umarım beğenirsiniz.