I'm not your toy.

Η αρχή του κακού

Είναι ένα ακόμη χειμωνιάτικο πρωινό και δεν ξέρω αν μπορώ να συνεχίσω, οι επιλογές μου λιγοστεύουν και ο χρόνος κοντεύει να τελειώσει. Είναι πολλά τα χρήματα που πρέπει να δώσω στην τράπεζα αλλιώς θα χάσω το σπίτι μου, το σπίτι που μεγάλωσα και αγαπώ. Ένα σπίτι γεμάτο αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια, ένα σπίτι με αρώματα και μυρωδιές της μαμάς και του μπαμπά. Μου λείπουν οι γονείς μου τώρα που λείπουν σε επαγγελματικό ταξίδι και δεν γνωρίζουν την κατάσταση στην οποία βρίσκομαι. Δεν μπορώ όμως να τους το εκμυστηρευτώ και να τους αναστατώσω. Η μητέρα μου πάντοτε ήθελε να της τα λέω όλα και να της μιλάω για την ζωή μου, τα τελευταία όμως δύο χρόνια που λείπει με τον πατέρα μου για δουλειά στην Ελλάδα. Ο αδελφός μου λείπει για σπουδές με υποτροφία και ούτε αυτός γνωρίζει και πολλά, οπότε απέμεινα εγώ μαζί με την φίλη μου να αγωνιούμε για την τύχη μου. Χτυπάει το κουδούνι και με βγάζει από τις σκέψεις μου. Φοράω τις χνουδωτές ροζ παντόφλες μου και πηγαίνω να ανοίξω. Βλέπω από το ματάκι την φίλη μου την Μάντισον και χαμογελάω. Της ανοίγω όλο χαρά μα μόλις την βλέπω συννεφιασμένη χάνω τον ενθουσιασμό μου.
Μάντισον: Γεια σου φιλενάδα.
Βαλεντίνα: Τι έγινε ρε'συ κολλ; Βουλιάξαν τα καράβια σου;
Μάντισον: Μην λες χαζά γιατί καίγομαι.
Βαλεντίνα: Κολλ με αγχώνεις...
Μάντισον: Ωραία λοιπόν. (Βάζει τα κλάματα). Εγώ και ο Τζακ χωρίσαμε.
Βαλεντίνα: Τιιιιιιιιι;;;; Γιατί; 2 χρόνια που είσαστε μαζί, τι συνέβη και τα τινάξατε όλα στον αέρα;;
Μάντισον: Ναι. (Σκουπίζει τα δάκρυα της). Τον έπιασα με άλλη. Μια τσούλα της μιας βραδιάς.
Βαλεντίνα: Oh no. Έλα εδώ κοριτσάκι μου να σε πάρω μια αγκαλιά.
Την πήρα στην αγκαλιά μου, κι έκλαψε κι έκλαψε. Όλη η διαδικασία μας πήρε αρκετή ώρα ώσπου βαρέθηκα να την ακούω να κλαίει και την ταρακούνησα. «Σήκω φιλενάδα» της φώναξα τρομάζοντας την κάνοντας την να παταχτεί και να με κοιτάξει γεμάτη απορία. Αυτή η φίλη μου με τα γαλάζια δακρυσμένα ματάκια κατακόκκινα από το κλάμα με κοιτάει τρομαγμένη από την φωνή που βγήκε σαν κραυγή. «Θα πάμε για ποτάρες φίλη μου» της ανακοινώνω όλο περηφάνια και καμάρι. «Δεν υπάρχει περίπτωση φίλη μου, να με δει άνθρωπος σαν την Μεγάλη Παρακευή» μου λέει και αρχίζει πάλι να κλαίει. «Αγαπημένη μου, για να μπορέσεις να προχωρήσεις πρέπει να το ρίξουμε λίγο έξω. Εγώ κι εσύ. Εσύ κι εγώ. Όπως ήμασταν μικρότερες.» Της κάνω τα γλυκά μάτια. Αφού με κοιτάει και με επεξεργάζεται λίγη ώρα, σκουπίζει τα μάτια της και κουνάει το κεφάλι της καταφατικά. Εγώ γεμάτη χαρά κυριολεκτικά την αρπάζω από το χέρι και τρέχουμε προς το δωμάτιο μου για να μετατρέψω την κερατωμένη και πληγωμένη φίλη μου σε άγγελο της Βικτώρια.
Η ώρα περνούσε γρήγορα μα αυτή πολύ αναποφάσιστη, οπότε αποφάσισα να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου και επιλέγω ένα φόρεμα λευκό. (Της φωτογραφίας αν μπορείτε να δειτε.) Της έφτιαξα και τα μαλλάκια. Τα καστανά μακριά μαλλάκια της που κάθε γυναίκα ζήλευε πάνω της. Της έκανα και ένα μακιγιάζ έτσι ώστε να τονίζονται τα γαλάζια ματάκια της με ένα πιο απαλό κραγιόν για να μην ξεφύγουμε και γίνουμε κιτς!!