Pek konuşmayacağım ve sizi bölümlebaşbaşa bırakacağım:')
İYİ OKUMALAR:')
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
°~☆~°
1.BÖLÜM: KÖŞK
''Bu köşkten kaç!''
Önümdeki köşke bakarken dudaklarımı ısırdım ve avuç içimi sıkmaya başladım. Hafif korku tüm bedenimi ele geçirirken gözlerimi kapadım ve derin bir nefes aldım. Arabayla buraya gelirken, çevrede gördüğüm bir çok villa ve köşk vardı lakin bu civarlardaki en büyük köşk bu olmalıydı. Oldukça büyüktü ve kremit rengiydi. Kocaman bir bahçeye sahipti ve bahçenin iki yanında rengarenk çiçekler ekilmiş, bir kaç elma ve armut ağacı vardı. Köşkün etrafı en fazla 1 metre uzunluğundaki, beyaz duvarlarla kapatılmıştı. Bahçe kapısından köşkün giriş kapısına doğru uzanan taşlardan yapılmış, ince bir yol vardı. Köşkün önünden bile bir çok pencereden, bir çok odası olduğu anlaşılıyordu.
Bundan iki gün önce bana bakmak isteyen tek akrabam olan babaannem vefat etmişti. Ben, daha reşit olmadığım için yetimhanede kalacağımı düşünürken, Selma Akkar denen bir kadın ortaya çıkmıştı ve kendisinin bir avukat olduğunu söylemişti, Sümeyra Yıldırım'ın özel avukatı olduğunu ve Sümeyra Hanım'ın bana reşit olana kadar bakacağını da... Sümeyra Hanım hakkında en küçük bir bilgim yoktu lakin yetimhanede kalmak yerine burada kalmayı tercih etmiştim. Selma Hanım'ın anlattığına göre babaannem ve Sümeyra Hanım oldukça iyi arkadaşlarmış ama uzun bir zaman önce bazı nedenlerden dolayı ayrılmışlar ve görüşememeye başlamışlardı. İnsanlara kolay inanan biri değildim ama karşımda ülkece tanınan bir avukat vardı. Doğal olarak Sümeyra Hanım ile Yıldırım Köşk'ünde kalacaktım ve şimdi karşımdaki köşkü gördükçe iyi bir karar verdiğimi düşünüyordum.
Yaşlı birinin bana neden durduk yere bakacağını düşünmüştüm lakin şu an karşımdaki köşk, onların ne kadar varlıklı olduklarını gösteriyordu. Fazladan bir kişiye bakmak onlar için sorun olmazdı.
Hayır, para göz falan değildim. Sadece yetimhanede kalmak yerine bir aile ortamında kalmak bana daha iyi gelmişti. Kolay arkadaşlık yapan ve güvenen biri değildim. Yetimhanede bir çok sorun yaşayacağımı ve yalnız kalacağımı biliyordum. En azından burada bir aile ile kalırsam daha iyi hissedebilirdim. Daha üç yaşındayken annemi doğum yaparken, altı yaşımda ise babamı kanserden kaybetmiştim. Küçük yaşımda öylece ortada kalırken babaannem ne kadar istemesede beni yanına almıştı. Amcamlar ve halalarım ise beni yanına almamışlardı. Beni sevdikleri pek söylenmezdi. Zaten benimde onları sevdiğim pek söylenmezdi.
