COMEBACK - VERVOLG AMSTERDAM

HOOFDSTUK 9

Matthijs schraapt zijn keel. Isabelle kijkt hem aan.

"Oke uhm, als aller eerst wil ik mijn excuses aanbieden-." De eerste tranen rollen bij Matthijs. Isabelle beweegt niet. Ze heeft op dit moment geen medelijden.

"Sorry dat ik je heb laten zitten Isabelle. Ik kon het niet, ik kon niet naar je toe. Ik had je dan gebroken weggestuurd," Huilt Matthijs.

"Dat deed je ook!" Snauwt Isabelle. Matthijs slikt even en gaat verder.

"Een dag voor je ging," gaat hij verder. "Werd ik gebeld door Annekee. Ze had me iets belangrijkst te vertellen. Ik wou niet naar haar toe maar het was zo belangrijk zei ze dat ik er heen moest, dus ik ging. Toen ik bij haar aankwam begon ze te huilen en ze vertelde me dat ze zwanger was. Van mij." Matthijs stopt even en haalt adem. Isabelle word lijkwit haar ogen staan wagenwijd open. "Ik vertelde haar dat ik geen kind met haar wou, en ze was het er aan de ene kant mee eens en aan de andere kant ook niet. Toen heb ik haar overgehaald om het laten weghalen, en dat was om een voorwaarde. En dat was dat ik haar deze periode ging helpen doorstaan. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik wou geen kind met haar, ik wou mijn kinderen al met jou. Dus ik zei, dat we het samen gingen doorstaan, de abortus periode. Ze omhelsde me en ze keek me aan en toen kuste ze me. Ze zei: "We doen het samen." En daarom heb ik niks meer laten horen, ik kon gewoon niet vertellen dat ze zwanger was van mij en dat we hadden gekust. Ik heb dagen niks gegeten, alleen geslapen en gehuild. Je was al weg. Ik durfde geen contact te zoeken met je ik durfde het niet. Ik ben ook na de tijd bij haar gebleven. Niet omdat ik verliefd op haar was, maar omdat ze dreeg het anders de wereld in te brengen, dat ze zwanger was. Niemand weet dit. Het spijt me zo erg, en ik haat me zelf zo enorm hierdoor." Verteld Matthijs huilend. Ook bij Isabelle breekt er wat los, ondanks hij het haar kon en moest vertellen en het niet deed, heeft ze het met hem te doen. Hij veegt haar tranen weg.

"Het spijt me Belle," Isabelle is radeloos.

"Ik weet niet wat ik hier op moet zeggen," Zegt Isabelle. Matthijs bekijkt het gebroken meisje wat voor hem zit, het meisje dat hij heeft gebroken.

"Je hebt het nog?" Vraagt Matthijs gericht op het kettinkje. Isabelle knikt zacht.

"Ik heb het elke dag om." Zegt ze zacht. Matthijs schuift wat dichterbij en raakt het kettinkje aan. Met zijn duim gaat hij over het kettinkje, via het kettinkje streelt hij door naar haar sleutelbeen, vanuit daar terug omhoog naar haar nek, over haar kaak en wang. Hij strijkt een pluk haar op zij.

"Je bent zo speciaal," Fluistert Matthijs. Isabelle bijt zuchtend op haar lip. Ze heeft zijn aanraking gemist.

"Maak het me niet moeilijk," Isabelle weet wat hij bedoelt. Ze laat haar lip los. Ze kijkt in zijn ogen.

"Ik denk dat het maar eens tijd is om te gaan," Verbreekt Isabelle de staring. Matthijs knikt en staat op.

"Hoe ben je hier heen gekomen?" Vraagt Matthijs.

"Lopend," Antwoord Isabelle. Veel woorden zijn er niet uit haar te krijgen vanavond.

"Dan breng ik je naar huis met de auto." Isabelle knikt, ze heeft geen behoefte aan een discussie en eerlijk gezegd ook niet om te lopen. Matthijs geeft Isabelle haar jas aan, pakt de sleutels en opent de deur. Isabelle geeft haar adres. Tijdens de auto rit kan Isabelle alleen maar staren naar Matthijs, hij is zo aantrekkelijk ze kan er niks aan doen. De manier waarop hij kijkt, praat, zelfs een auto bestuurd, het is gewoon wauw. Voor ze het weet is de autorit voorbij.

"We zijn er," Zegt Matthijs als de auto is geparkeerd.

"Wil je me huisje nog even zien?" Vraagt Isabelle.

"Daar zeg ik geen nee tegen." Glimlacht Matthijs. Isabelle glimlacht voorzichtig terug. Ze lopen naar de juiste verdieping en Isabelle opent de deur.

"Het ruikt meteen naar nieuw." Merkt Matthijs op.

"Ja he, ruikt lekker he." Zegt Isabelle. Matthijs gaat achter Isabelle staan en legt zijn handen voorzichtig op haar heupen.

"Maar jij ruikt het allerlekkerst." Fluistert hij in Isabelle haar oor. Isabelle huivert. Ze zet een stap naar voren, ze
leid Matthijs rond. Als ze klaar is met de rondleiding bied ze nog wat te drinken aan.

"Wil je nog wat te drinken?"

"Uhm doe maar wat Ice Tea." Antwoord Matthijs. Isabelle schenkt een groot glas in. Ze gaan op de bank zitten.

"Matthijs" Begint Isabelle.

"Ja? Wat is er?" Vraagt Matthijs lief.

"Heb je nog gevoelens voor me?" Isabelle schaamt haar eigen voor haar vraag.

"Ja, ja ik ben nog verliefd op je, er is geen dag aan voorbij gegaan dat ik niet aan je dacht." Geeft hij toe. Isabelle bloost door de laatste woorden. Er gaan allerlei gevoelens door haar heen, boosheid, verliefdheid, ze weet het even niet meer.

"Toen ik je zag, die ene middag. Ik heb het uitgemaakt met Annekee. Het kon en kan me niks meer schelen als ze het iedereen verteld over die zwangerschap. Jij bent terug in Nederland. Dat is het enige wat telde." Gaat Matthijs verder.

"Ik wil niet gelijk weer een relatie. We zien wel hoe het loopt Matthijs," Zegt Isabelle. Matthijs knikt instemmend. Hij drinkt zijn glas leeg en loopt naar de voordeur.

"Fijn je even gesproken te hebben Belle." Hij kust haar wang en verlaat het appartement. Isabelle trekt haar pyjama aan en zodra ze in bed ligt komen alle tranen te voorschijn. Wat moet ze nu?