3 Gün....
Tam üç gündür şüpheli gözlerle herkesi izliyordum.
İnsanlar bana yabancıydı artık.
Bu üç günde o aradığım numara iki defa aramıştı beni. Ama açmaya cesaret edememiştim.
İçine düştüğüm sırlar ve yalanlar yüzünden gölgeme bile güvenmeyecek hala gelmiştim.
Ama herkes aynıydı. Değişen bendim. Hayatımdı. Onların hayatı henüz değişmemişti ve normaldiler.
Oysa ben... Perişan haldeydim. Psikolojim günden güne bozuluyordu çünkü tek başımaydım.
Ailem, arkadaşlarım.... Kimse bilmiyordu ki olanları. Onlardan güç alamıyordum bile.
Bir tek Kayra var demiştim. Ama hani? Neredeydi O?
Yoktu. Üç gündür görmemiştim.
Ve bu üç günün öğrettiği şey şuydu: tek başımaydım.
"Selam!" Boş gözlerimi bahçede gezdirirken sesin sahibini tanımıştım.
Yanıma oturunca gözlerimi ona çevirdim.
Ne istiyordu?
"Hey! Neyin var senin? " Yüzümün saçma bir şekil aldığına emindim. Kırk yıllık arkadaşmışız gibi cümle mi kurmuştu o?
"Sana ne?" Arkadaş olacağımızı sanıyorsa yanılıyordu.
"Ups, pekala. Beni hala sana notlar bırakan bir psikopat mı sanıyorsun?"
"Şu konuyu unutabilir miyiz artık!"
Güldü. Komik olan bir şey yoktu!
Tamam... neden bu kadar gergin ve sinirliyim?
Onun bir suçu yoktu ki! Ve bana çok iyi davranıyordu.
O pislik bile bana bir kere "iyi misin?" diye sormamıştı!
Tamam, Kayra'ya olan sinirimde fazla anlamsızdı. Sürekli benim yanımda olmasını bekleyemezdim.
"Kusura bakma. Bugün biraz gerginim."
Güldü ama bu sefer sevimliydi. "Nedenini anlatmak ister misin?"
"Sanırım hayır."
Başını anlayışlı bir şekilde salladı.
Uzun bir sessizlik yerini zil sesine bırakınca sınıflarımıza yürüdük.
Başak teneffüste nerede olduğumu sorunca ona kısa bir açıklama yaptım.
Güneş benimle ilgilenemeyecek kadar kederli görünüyordu. Sürekli gözleri Kayra'yı arıyor onu görmedikçe de üzülüyordu.
İçim yine biraz kıskançlık, biraz üzüntüyle dolmuştu.
Sonunda dersler bitmişti ve eve gelmiştim.
Sonra aklıma bir şey geldi.
Belki de bu not daha önceden gelmişti.
Annem biliyor olabilir miydi?
Evet! Kendimi yiyip bitirmek yerine ona sormalıydım!
Sonunda bir şeye ulaşabilme ümidiyle hızla aşağıya indim.
"Anne!" Salonda yoktu.
"Mutfaktayım. Ne oldu?" Mutfağa gittiğimde annemin yemek yaptığını gördüm.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Gerçek Dünyanın Maskesi
ParanormalGizemli bir dünya , gerilim dolu bir macera... Bu hikayeye ortak olmaya hazır mısınız? O zaman yerinizi alın ve güvende olduğunuzdan emin olun ! Çünkü dünyanın maskesini aralayacak ve gerçek dünya ile tanışacaksınız. Fakat bu yolda neler kazanıldığı...
