Heyecandan ölecektim...
Annesi kapıyı açtı. Bizi görünce yüzüne kocaman bir gülümseme yayıldı. Kapıya ablası da geldi. Gülümsedim.
Zümre: Geçsenize içeri buyrun.
İçeri geçtim. Ablasına sarıldım. Annesinin elini öptüm. Annesi elimi tutup gülümsedi. Yusuf arkamdan içeri geçti. Salona girdim. Babası ve ablasının kocası orda oturuyordu. Kardeşi ve yeğeni de vardı. Babasının elini öptüm.
Rahmi:Hoşgeldin kızım.
Eylül:Hoşbuldum.
Hepsini selamlayıp koltuğa oturdum. Hepsi bana bakıyordu. Gerilmiştim. Sakin kalmaya çalışıyordum ama başarıyor muydum? Yusuf elimi tuttu. Gülümsedi. Yapma Yusuf zaten utanıyorum daha da utandırma. Annesi gülerek bize bakıyordu?
Yusuf:E nasılsınız anne?
Nasibe :İyiyiz oğlum ya siz?
Kötü. Utanmış. Berbat. Ablası hala bana bakıyordu. Ne vardı bende hala bakıyordu. Dönsene ya önüne. Yusuf'lar koyu bir muhabbete girmişti.
Yusuf :Sen ne diyorsun Eylül?
Bana döndü. Ne mi diyorum?
Eylül: Ha? Kim?
Yusuf gülümsedi. Salak Eylül ha ne ha. Büyük ihtimalle şuan kızarmıştım.
Yusuf: Sen diyorum. Düğün işini ne diyorsun? Ne zamana yapalım?
Ne düğünü ya? Saçmalama istersen Yusuf. Ne diyecektim ki hem ben.
Eylül:Bunları konuşmak için daha erken değil mi?
Nasibe :Doğru söylüyor daha çok erken oğlum. Önce bir birbirinizi tanıyın. Bu işler öyle acele ile olmaz. Hem daha ailesi ile de tanışmadık ki. Daha çok erken bunları düşünmek için.
Annesine gülümsedim.
Nasibe:E kızım ailen kimdir? Nasıllar iyiler mi?
Eylül :İyiler iyiler. İki abim var normal bir aileyiz. Annem ev hanımı babam da polis.
Annesi gülümsedi.
Yusuf:Anne biz gidelim artık benim birikmiş işlerim var onları halletmem lazım. Sonra yine geliriz zaten.
Nasibe:Aa evet mutlaka gelin. Hatta bir akşam aileni de al yemeğe gelin güzel kızım.
Ne güzel kızım mı? Ben mi? Annesine gülümsemek ile yetindim. Yusuf elimi tuttu. Arabaya bindirdi. Tekrar ailesi ile vedalaştı. Arabaya bindi.
Yusuf :Sen utandın mı ya domates surat.
Eylül:Çok mu belli ya?
Yusuf kahkaha attı.
Yusuf :Hayır ne var bunda sanki insan yiyorlar.
Eylül:Allah allah çok biliyorsan bu akşam bize yemeğe gel bende seni ailemle tanıştırayım.
Yusuf bana baktı. Sadece yüzüme bakıyordu. Yutkundu.
Yusuf :Yani aslında utanabilirsin bu normal bişey.
Bu sefer ben kahkaha attım.
Eylül:Bekliyorum bu akşam. Gelmezsen küserim.
Yusuf:İyi tamam bakarız.
