utsusemi no shigure // kaisoo

14.

•••

Çaresiz bir insan olduğumu düşünmüyordum.

Ama her şeyi silip atmam tam olarak Jongin'in iki dudağının arasından çıkacak birkaç kelimeye bağlıydı. Haftalar önce asansörde söylediği sözler aklımı başıma getirmek için yeterli olmalıydı ama kendimi ikna edemiyordum. Bir şekilde, her şeyi silip atabilmem sanki onun artık beni sevmediğini söylemesine bağlı gibiydi. Bunca zamandır türlü şeylerle hissettirdiklerini yansıtmış olsa da, tek istediğim kesin bir cevaptı. ''Seni sevmiyorum, Kyungsoo.'' Her şey bu kadar basitti. Bunu söylese gururumu yere atmayı bir kenara bırakırdım. Açık açık dile getirse umut bağlamayı keserdim. Ama şimdi... önceki gece her şeyin bittiğini söyleyen ben olduğum için müthiş bir vicdan azabı çekiyordum.

Bu normal miydi? Öyle olmadığını rahatça kendime itiraf edebiliyordum. Böyle olmamam gerektiğinin artık öyle iyi farkındaydım ki, bu gereksiz vicdan azabının neden olduğu his beni yiyip bitiriyordu. Jongin öyle kötü bir adam gibi geliyordu ki gözüme... Sanki ilişkimizin de, evliliğimizin de bitmesinin sebebi benmişim gibi hissettiriyordu. Kalan şansımızı ellerimle yok etmiş gibi hissediyordum. Benim yüzümden olmuş gibi... ama gerçeğin tamamen farkındaydım.

Jongin sonunda tüm sorumluluğu bana yükleyerek kendi istediği şeyi kabul ettirmişti. Olabilecek en kötü yolla.

''Kahveni soğutuyorsun.''

Yixing'in sesiyle gözümü gelip geçen insanlardan ayırdım. Yeni yeni atıştırmaya başlayan kar henüz sokakları esir almamıştı ama bu hızla, saatler sürecek olan bir trafiğin içinde sıkışıp kalacağımı tahmin edebiliyordum. Bir yanım delicesine kar yağmasını ve tadını çıkarmayı isterken, öbür yanım sıkıntılı bir halde işlerimin sarkmasına neden olabilecek her şeyin  yok olmasını diliyordu.

''Ne diyordun en son?'' dedim bakışlarımı ışıklardan geçip giden insanların üzerinden ayırarak. Dumanı üstünde tüten kupama parmaklarımı sardım ve sıcaklığın avucumu ele geçirmesini memnuniyetle kabul ettim. ''Arkadaşlarınla Jeju'ya mı gideceksin?''

''Evet, biliyorsun bayadır bir tatile çıkmamıştım. Aile olarak gittiklerimizi saymazsak tabii...'' Aile kelimesinin üzerine yaptığı vurguyu duymamış gibi davrandım. Ama masadaki diğer kişi olan Baekhyun anında durumdan pek haz etmediğini göstermekten çekinmedi her zaman olduğu gibi... Yixing'ten tarafa dönüp ağzının içinde bir şeyler geveledi. Küfür ettiğini anlamam için dudaklarını okumam dahi gerekmiyordu.

''Sanki çok huzur vermiş gibi konuşuyorsun.'' diye atladı Baekhyun. ''En son gittiğimizde burnumuzdan getirmek için yapmadığını bırakmadın.''

''Aile saadetiniz öyle mide bulandırıcıydı ki biraz heyecan katmanın iyi olacağını düşündüm.'' Bunu dile getirirken gerçekten kusacak gibi duruyordu. Devirdiği gözleri ile birlikte, soğuk kahvesinin içindeki pipetiyle buzları sıkıntıyla iteleyişini gözlerimle takip ettim. Eğer onu biraz olsun tanımasam, tavırları yüzünden bu durumdan memnun olmadığını söyleyebilirdim. Ama ciğerini biliyordum... Aileye dahil edilmek, onlardan biri olduğunu görmek ona iyi geliyordu.

''Senin heyecan anlayışının bize uymadığını tahminen ne zaman anlarsın?'' diye üsteledi Baekhyun. Aralarındaki çekişmenin hiçbir zaman sonu gelmiyordu.

''Hiçbir zaman?'' dedi Yixing keyifli bir tavırla. ''Eğlencesi de tam olarak orada ya zaten.''

"Madem bize bayılmıyorsun, her seferinde peşimize takılmamaya ne dersin o zaman?"

"Çok sevgili annenle baban beni işimle tehdit etmediği zaman sizden memnuniyetle uzak kalacağım."

Zavallı annem... Yixing'i türlü yollarla ikna etmeyi başaramayınca, eğer bize katılmazsa bardaki işine öyle ya da böyle son vereceğini söylemekte bulmuştu çareyi. Etkili miydi? Her sene küfür ederek valizini toparlamak zorunda kalan Yixing'i düşünürsek... kesinlikle etkiliydi. Yixing normalde bu tehditlere asla kulak asmazdı ama Baekhyun'un babası, mekanın sahibinin yakın arkadaşı sayılırdı. Bunu öğrendiği ilk anda mekanı terk etmek için harekete geçmişse de, kurdukları grup ve arkadaş ortamı yapacağı şeyi engellemişti.