mijn weg naar vrijheid

Hoofdstuk 9: Can i do this?

Als ik weer een beetje bij kom droog ik mijn tranen. En zie mijn moeder met tranen in haar ogen voor me staan. "Meisje.." Fluistert ze zachtjes. "Sorry mama het spijt me zo" zeg ik terug. "Het is oke lieverd"en ze aait zachtjes over mijn hoofd. Ik zie dat de verpleegster er nog steeds staat en geef haar een flauwe glimlach. "De psychiater komt zo even met je praten Lotus" . Zegt ze en loopt weg. Oh fuck heb ik dat ook nog, GE-WEl-DIG Lotus echt TOP gedaan. NOT! Ik ga echt niet praten hoor straks denken ze dat ik een of andere gek ben. Dan zie ik een vrouw binnen lopen niet al te groot en lang bruin haar. "Hee , ik ben Carolien en jij moet Lotus zijn?" Ik knik. Oke ze ziet er aardig uit maar als nog weiger ik maar 1 woord tegen haar te zeggen. Als ze er achter komen van die stemmen in mijn hoofd sluiten ze me sowieso op en dat is wel het laatste waar ik zin in heb. Al wil ik best weg van deze rot plek. Maar naar huis dan natuurlijk. Ik zit zo in mijn gedachten dat ik niet door heb dat ze het gesprek al begonnen is. "Lotus?" Shit ik heb geen idee wat ze vroeg. Ik gok het er op en zeg "ja". Oke dan ga ik je nu een paar vragen stellen. Oh ze was nog niet begonnen gelukkig.
C: "Hoelang doe je dit al?"
L: *haal mijn schouders op*
C: "Gok eens?"
L: *haal weer mijn schouders op*
C: "Oke volgende vraag"
"Waarom doe je het?"
L: *hmm goedde vraag , ik weet het wel omdat het van die stemmen moet..omdat ik ze dan even stil zijn. Maar dat kan ik natuurlijk niet zeggen*
"hmm gewoon"
C: "Lotus met deze antwoorden kan ik niets." "Ik wil dat je weet dt je me kan vertrouwen en dat ik je alleen maar wil helpen"
L: *pff hulp jij dat verdien je niet eens, laat staan dat het nodig is. Je bent gewoon een misbaksel die niets kan. Als je eerlijk bent sluiten ze je sowieso op. Dan doen ze met kansloze meisjes*

"Uhu maar alles gaat goed" "Ik heb geen hulp nodig" *ik hoop dat ze nu merkt dat het geen zin heeft want ik zal weigeren te antwoorden."
C: " Oke Lotus dit heeft geen zin, als je je bedenkt dan moet je bij een van de zusters even naar mij vragen"
L: *ik knik* *ik weet toch wel dat ik me niet bedenk maar goed.*

Ik doe mijn oortjes in als Carolien de kamer uitloopt. Fuck iedereen serieus..ze kunnen allemaal oprotten...ik ben er klaar mee. Zet mijn muziek extra hard en ga onder de dekens liggen.

"Lotus?" Hoor ik een stem. Ik kijk niet eens op maar schreeuw meteen "Rot op". "Lotus?" Hoor ik nog een keer. "Ik zeg toch rot op" en ik begin te huilen. De persoon gaat niet weg en merk dat ze haar armen om me heen slaat. Als ik om kijk zie ik mijn buurmeisje staan. "Hey Rosalie" zeg ik half stotterend. "Hey lieverd,gaat het een beetje?" . Ik schuif een stukje op zodat ze bij me op bed kan zitten. Ze komt naast me zitten maar laat haar armen niet los. Het voelt echt veilig en fijn. Ik merk dat ik wat rustiger word en beantwoord haar vraag met ik weet niet..niet echt..het is allemaal zo zwaar. " ik weet het meisje het is ook lastig" . Ik kijk haar vragend aan. Rosalie is trouwens iets ouder dan ik ze is 17. Maar kan het heel goed met haar vinden. "Een paar jaar geleden voor ik naast je kwam wonen..zat ik in het zelfde patroon..niet eten..mezelf uithongeren.." Ik slik dat wist ik helemaal niet. "Het spijt me.." Zeg ik. "Het is oke ik ben beter nu.." Zegt ze. " Heb je dan nooit de neiging weer te stoppen met eten?" Vraag ik. " Oh ja hoor soms popt die gedachte zo in me op. Maar dan herhaal ik wat ik heb geleerd in therapie. En dan gaat de druk er een beetje af" . *ik knik*
"Maar vertel meis, hoe is het?"
*zou ik het eerlijk vertellen, kan ik haar vertrouwen? Zou ze me niet raar vinden dan?* *hmm ik doe het maar..geef haar een kans..*
"Niet zo goed Roos..het is echt heel zwaar..en ik weet het gewoon niet meer.. Het liefst wil ik opgeven..de stemmen in mijn hoofd maken me helemaal gek." "Oke" zegt Roos. "Wat zeggen de stemmen dan lieverd?" "Dat ik dik lelijk ben, dat de wereld beter af is zonder mij. Dat iedereen mij haat. Dat ik niets kan. " " ach lieverdje" zegt ze terwijl ze haar armen nog iets steviger om mij heen slaat. " Ik herken het zo maar het zijn allemaal leugens oke! Geloof me het is niet waar!" *Ik haal mijn schouders op* "Ik weet het niet Roos..ik vind het echt zo lastig om te geloven." " Dat snap ik volkomen lieverd. Echt! " "Maar je moet volhouden, als ik het kan. Kan jij het ook." * Ik knik twijfelend* " Ik moet nu gaan Lolo, maar ik kom morgen avond terug oke?" "Roos?" "Ja lieverd?" "Dankjewel!" " Geen dank lieverd! Tot morgen" "Tot morgen" zeg ik. En Rosalie loopt de deur uit. Was echt fijn even met haar gepraat te hebben. Eindelijk iemand die mij begrijpt.