penceremden suratsız uzanıyor ellerim

Dostlarıma. Dostça.

Sıfır, iki, iki, bir ve bir ve bir.

Gitmek istiyorum.
Gitmek, uzaklaşmak, gidince tanınmamak....
Ve sevilmemek.
Çünkü sevildiğim söylenen yerlerde hep acı çekiyorum.

Çok sıkıldım, çok bunaldım.
Sevdiğim yerlerden bıktım artık. Sevildiğim yerlerden daha da uzaklaştım.
Herkesi bırakmak istiyorum.
Evet, herkesi.
Her şeyi silip atmak istiyorum.
Beni sevenleri ardıma koymak istiyorum... Bu evi, bu aileyi, kediyi, kavgaları, gürültüleri....

Yalnızlıklarım yine bana kalsın.
Kalacak da zaten. Benden başka kim sahip çıkar onlara?
İyiyiz biz böyle.
İşte... biraz öksüz kaldık, yetim durduk oradan bakınca ama iyiyiz.

Bu hep böyledir. Sevmeler karşılıklıysa ben ve yalnızlığım ayrılmaz ikiliyi oynarız.
Oysa karşılıksız sevgiler böyle midir, hiç de bile. Ne araya saçma beklentiler girer ne kavgalar edilir. Akşamları şöyle bir yastığa koyunca başını kimseler ses etmez, dünyayı dinlersin.

Ben bu yüzden gitmek istiyorum. Karşılıklı sevgilerde boğuldum diyorum. Benden beklenenlerle, bağırışlarla, alaylarla, mecburi yalnızlıklarla mücadele etmek zor geliyor artık. Zor da değil aslında, sıkıcı geliyor mu desem...

Yaş aldım, fark ettim ki insan yaş aldıkça daha da itiliyor bu kavgalara. Kendisiyle ve etrafıyla... Hayır, yalnızlığıyla olan kavgalara.
Mesela hiçbir şey küçükken olduğu gibi değil. Küçük ben gibi; koşamıyorum tabanlarım ağrıyana dek, canım isteyince küsüp barışamıyorum, aileme ihtiyaç duymuyorum o kadar, artık o kadar mutlu olamıyorum.

Evet, evet, evet... Gitmek istiyorum.
Herkesi de bırakmak istiyorum ardımda. Hiç ses etmeden usulca kapıyı çekip dağlarda dolaşmak istiyorum.

Bunaldı çünkü ruhum, hissediyorum.
Bu ne demek biliyor musun?
Ruhumu kaybetmemeliyim. Kana kana su içmeliyim, hava sıcaksa yalın ayak gezmeli soğuksa ayakkabı giymeliyim.
Bu ne anlama geliyor biliyor musun?
Yalnızlığı sevmeliyim.

rly
bize dost diyorlar.
dostça konuşalım.