Kartlar açılmış, gerçekler ortaya dökülüvermişti, fakat bu hikayenin sonu değildi. Büyük bir hayat kitabının boş sayfaları kader rüzgarı ile çevrilmişti; Kalem havada duruyordu. Yepyeni bir hikaye yazılacaktı. Bu, devamdı.
Yapabildiğim tek şey sadece donuk bir şekilde sadece birkaç saniye yüzüne bakmak oluyor o ölüm gibi uzayan ürkütücü sessizlik boyunca. Gözlerimdeki yaşlar kuruyor sanki, kirpik diplerimdeki sızıltıları hissediyorum. Gözlerim kuruyor çünkü kırpamıyorum. Yaşadığım insanüstü şok karşısında yutkunamıyorum dahi. Birkaç saniye bile bana birkaç asır gibi geliyor. Ne bir adım ileri, ne de bir adım geri atabiliyorum. Delirmedim. O kadar eminim ki delirmediğime. Öte yandan bu görüntünün gerçek olmadığını savunuyorum kendi içimde.
İmkansız. İmkansız. İmkansız. Yavuz öldü. Hem de küçücük kurtulma şansı bile tanımayan o zehirli kurşun ile. Şimdi karşıma dikilen kişinin O olma ihtimali o kadar saçma ki. O kadar saçma ve o kadar hüzünlü ki. Ben delirmedim. Tamam, çok ağır şeyler yaşadım. Kesinlikle hiç bir insan bunları kaldıramaz ama yine de ben delirmedim. Bana tanıklık eden iç sesim bile gitti, peki. Onlar da intihar etti, tamam ama ben delirmedim. Buna eminim. Delirmedim, değil mi?
"Hah!" diyorum sadece, acı ile kavrulmuş bir şekilde. Çok geçmeden eğiliyor ve hızlı bir şekilde karın üzerindeki silahı tekrar alıyor, düşünmeksizin ona doğrultuyorum. Ellerim tirtir titriyor. "Gerçek değilsin sen!"
Bir şey demiyor. Bense yaşadığım şoktan bir nebze de olsun ayrılıyor ve artık gözlerimdeki yaşların ortaya çıktığını farketmeye başlıyorum.
"Gerçek değilsin sen!" diyorum ve kafamı iki yana sallayarak diğer elimin tersi ile artık peşpeşe yaşların aktığı gözlerimi siliyorum. "Saçma! Sen gerçek olamazsın!"
Yüzündeki ifade paramparça, görüyorum. Gözlerini yere indiriyor, sonra da tekrar kaldırıp bana bakıyor. Bakışlarındaki o ifade bana çok tanıdık; Acı.
"Konuşmuyorsun ki!" diyorum hemen ve silah olan elimi kafama vuruyorum. "Burasının hayal ürünüsün sen! Halüsinasyonsun!"
Sadece birkaç adım atıyor ileriye doğru. Kapının oradan uzaklaşıyor. Susmaya devam ediyor çaresizce. Çünkü ben ona fırsat tanımıyorum bile. Kurumuş ve çatlak dudaklarımdaki acıya rağmen nefes-nefese, delirmiş bir şekilde konuşmaya devam ediyorum.
"ÇIK KAFAMDAN!" diye bağırıyorum acı ile. "Gerçek değil bu! Çık kafamdan!" İnliyorum kalbimdeki büyük ağrı ile. "Delirmedim ben! Delirmedim daha! Hayır, delirmedim!"
