“Halos isang buwan ko na hindi kinakausap si Tristan. Umiiwas ako sa mga pwedeng itanong niya sa akin. Hindi man ako naapektuhan, hindi nga ba? Apektado naman mga katrabaho ko, ang hindi ko alam kung naaapektuhan siya, pero parang hindi naman. Para sa akin mas mabuti na ang hindi makipagkaibigan sa kanya, pero iba na yung nararamdaman ko. Pero eto ako inisip ang mga nakikita ko araw-araw, iniisip siya. Ang pagpunta ni Kris sa restaurant, ang pagtawa ng mga kaibigan ko habang kakwentuhan si Tristan. Ang pagkain namin ng sabay-sabay. Ang panunukso ng mga kaibigan ko sa amin dalawa, sabay walk out ako. Ang mga panakaw na sulyap ko sa kanya habang nasa opisina siya. Nasasaktan ako sa mga pinapalampas kong oras na hindi ko kasama siya. Nasasaktan ako? Bakit? Ano karapatan ko? Hindi pwede ito. Ayoko. Matutulog na nga ako.” Tuluyan ng natulog si Alex
“Almost one month. She is avoiding me and I am hurt of what she is doing. I can’t concentrate on my work. I want to know her more, but she is pushing me away. Marami akong gustong itanong pero wala akong pagkakataon. I want to ease her pain, her doubts, I want her to believe again. But she is not allowing me. Tristan why are you doing this to yourself, why don’t you just call her or text her? Damn Kyle Tristan Gonzales, oo nga naman, what’s the use of your cellphone.” He dialed Azil’s number.
“Azil, can you please forward to me the number of Alexandra.” Said Tristan
“Yes, sir. I’ll send it to you after we talk.” Azil replied.
“Thank you” phone hung up.
Beep. Message receives.
He right away dialed the number. Her phone rings.
Ring
Ring
Ring
“Hello” sleepy sound
“Hi” Tristan on the other line
“Hello, sino ito? Alam mo ba anong oras na? Can you call tomorrow?”
“Alexandra”
“Sir!!!” napabalikwas siya. Napangiti sa boses na narinig sa kabilang linya.
“Alexandra, wake up”
“How did you get my number?” tanong ni Alex
“I called Azil, ask for it. She sends it to me.”
“For what? Teka wag ka magtaka kung wala akong sir, boss, or any call with respect to you. Hindi na office hours” taray niyang sagot pero na miss niya ang boses ng binata kahit araw araw naririnig ito.
“Ok lang. Nagising ba kita? Sorry ha. I am just worried.” Ani ng binata
“Obvious ba? Worried of what?”
“I… Why are you not talking to me? You’re avoiding me. Wala naman akong ginawang masama sayo. Ang alam ko, bigla mo na lang ako di kinibo.” Galit na nagaalala ang tono ni Tristan
