"ကလေးတွေ ဒီတချိန်စာမေးပွဲဖြေပြီးရင်၊နောက်ဆုံးအချိန်ကို အိမ်ပြန်သွားလို့မရဘူးနော်...ကာယချိန်ဆိုတော့ သက်တောင့်သက်သာနေကြ အိမ်မပြန်မသွားနဲ့"
ဒီနေ့ဆို ပီတိတို့ရဲ့စာမေးပွဲနောက်ဆုံးနေ့ဖြစ်သည်။တနေ့ကို စာသင်ချိန်က ၆ချိန်ရှိသည်မို့ မနက်ပိုင်းမှာတစ်ဘာသာ၊ညနေပိုင်းမှာတစ်ဘာသာနှုန်းနဲ့ စားမေးပွဲဖြေတာ ဒီနေ့သုံးရက်မြောက်နေ့ မို့သိပ္ပံဖြေလို့အပြီး နောက်ဆုံးအချိန်ကိုအိမ်ပြန်မသွားရန် ပြောနေခြင်းဖြစ်သည်။
"အလင်း မင်း ဘော့လုံးကန်မှာလား"
"မကန်တော့ဘူး....၊မင်းဖြေရောဖြေနိုင်လား ပီတိ ။
ညကထိမင်းမရသေးတာနော်.."
"ဟကောင်...တိုးတိုးပြောဟ၊ဆရာမမွှေးကြားလို့ ငါ့ကိုရိုက်လိမ့်အုံးမယ်"
"ပီတိရေ...ငါရေးခိုင်းတဲ့စာရပြီလား"
အတန်းခေါင်းဆောင် သတိုးသည် အလင်းတို့နားကို ရောက်လာပြီး...ပီတိအားမေးသည်။
"အေးရပြီ၊ ပိုက်ဆံရော"
"ပါပါတယ်ကွာ..မင်းကလည်း"
ပီတိသည် သူ၏လွယ်အိတ်ထဲသို့ လက်ထဲ့ကာ စာရွက်ကိုရှာလေသည်။
"အားးးး"
ဘေးတွင်ရှိသော အလင်း ပြာသွားရသည်။ပီတိ၏အော်သံနဲ့အတူ မျက်ရည်ကိုပါမြင်လိုက်ရသောကြောင့် ဒီကောင်လေးလွယ်အိတ်ထဲမြွေဝင်နေပြီး ကိုက်လိုက်တာလား ဟုပါတွေးမိသည်။
"ဘာဖြစ်တာလဲ ပီတိ၊ငါ့ကိုပြ.."
ပီတိသည် အလင်းဘက်ကိုလှည့်လာပြီး ....
"အလင်း.....အီိးး....ငါ့လက် "
အလင်းသည် စိတ်ပူစွာဖြင့် ပီတိ၏လက် ကိုင်လိုက်သည်။အထဲတွင်ဘာရှိနေလဲဆိုတာကိုမသိပေမဲ့ သူသိတာက လွယ်အိတ်ထဲတွင် ပီတိ၏လက်ရှိနေသည်ဆိုတာပင်။
အလင်းသည် ပီတိ၏လက်အား အသာဆွဲကာထုတ်ပေးလေသည်။ပီတိတယောက်တော့ ငို၍သာ အလင်းထံသို့ကြည့်နေသည်။
ပီတိလက်အပြင်ကိုရောက်တာနဲ့ လက်ခလယ်မှာစိုက်နေသော ထောက်ဆူးပါတွဲလျက်ပါလာလေသည်။
