"Alevlerin gölgesi olmaz, sessiz sedasız yanarken ya geriye bir kül yığını bırakırlar ya da her yeri harabeye çevirirler. İşte tam da bu yüzden yandığın zaman kimse seni göremeyecek... Ve bu yangını durdurmazsan kendi harabeni kendin yaratacaksın...
Selam...^^ Bugün günlerden 13 Kasım Cuma. Bu açıklamayı yaptığım tarih buydu fakat bu hikayeyi taslak olarak yazmaya başladığımda 1 Ekim'di. Birden bir şey doğmuştu içime ve kendimi bilgisayarın başında buldum. Umarım severek okursunuz ve geriye dönüp baktığımda bir şeyler başarmış olurum.
Başlangıç tarihiniz?
Keyifli okumalar dilerim <3
🦋
Hikayenin yazılmaya başlandığı tarih: 1 Ekim 2020.
Hikayenin yayımlanmaya başladığı tarih: 29 Ocak 2021, 00.00
Güncelleme: 20 Ağustos 2022, hala burada olanlarınız varsa... Hoş geldiniz. Yeniden...
***
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Hayır." Sesi tereddütsüz, soğuk ve gayet düzdü. Her zamanki gibi. Karasız görmemiştim zaten ben onu hiç.
"Neden? Kurtarmaz mısın beni?"
"Bu dünya senin için çok kötü. Sana daha fazla zarar vermesine izin veremezdim," kısa bir an bana çevirdi bakışlarını. Duygu barındırmayan mavi gözlerine kilitlendi yeşil gözlerim.
"Seni kurtarmam ama seninle beraber atlardım ölümün kıyısına. İkimizi de kurtarırdım."
İkimizi de kurtarırdım.
"Söz veririm," Dedim. Sigaradan aldığım nefesi üflerken yine ona baktım ama bu sefer uzunca. "Seninle öleceğime."
Donuk bakışları yine bana döndü. Yüzünde mimik oynamıyordu. Kısa bir süre sonra kaşlarını çattı, gülümsedim.
***
Avucunun içine geçirdiğin tırnakların küçük bir yara açar avucunda, belki biraz kanar, sızlar ve durur. İz bırakır ama bir süre sonra izi de bir toz bulutu gibi uçup gider.
Bazen her şey avucunu sıkmanla başlar. Direnmeye çalışırsın, elini yumruk haline getirir ve bir şeylerin üstesinden gelmeye çalışırsın. Gelemezsin ama yine de sıkarsın yumruğunu sımsıkı. Acı geçsin diye, birilerine zarar verme diye; sıkarsın, tırnakların avucunda delikler açar. Acı geçmez ama sen durmazsın...
Sonra saçlarını yolmaya başlarsın, acı büyür. Bir yerlere vurursun, ellerinde morluklar belirir, acı daha fazla büyür. Sonra ise zihnin seninle oynamaya başlar. Oynar, oynar. Acından faydalanır ve sen, kendine zarar vermek istersin. Önce bazı kanamalara sebep açarsın. Sonra bunlar büyür, hastanede açarsın gözlerini... Sonra...
