Az Bi Sabır !

...

- Cansuuuu, canııım... Çok geç oldu. Hadi kalk bakalım.
- ...
- Cansuuu, dedi beni sarsarak.
- Ayyyy, dedim uyanırken.
- Noldu canım ne gördün rüyanda, dedi heyecanla.
- Bir dakika önce kendimi toparlamalıyım, dedim ve lavaboya gittim.
Geldiğimde Kaan çok meraklıydı. Hemen yanına geçtim.
- Rüyamda çok hoş şeyler gördüm. Seninle ilk tanıştığımız zamanları gördüm. Hatırlıyor musun? Biz 9. Sınıfta tanıştık.
- Hatırlamaz olur muyum? 😍 Seni ilk gördüğüm andan beri seviyordum.
- Hiç belli etmiyordun ama Kaan Bey??
- Ben böyle severim. Gizli ama sonu istenilenden iyi.
- Vay vay vay...! Dedim sırıtarak.
- Sen de çok saftın ama. İnsan ilk gördüğü birine vurulur mu hıı??
- Sen çok farklıydın sanki, dedim ve kafasına bi tane şaplattım.
- Neyse bunları başka bir zaman konuşuruz. E hadi kalk artık işe geç kalacaksın? Kahvaltıyı geçtim artık.
- Ay tamam, dedim ve Yavaşça doğruldum. En sevdiğim elbiseyi giyecektim bugün işe giderken. Bugün özel bi gündü. Bugün Kaan'ı ne kadar çok sevdiğimi yeniden ve yeniden anladığım gündü. Saçlarımı o zamanlara göre bayağı kısa kestirdiğimi fark ettim. Hayat bana çok acımasız davranmıştı. Ama meyvesini de vermişti her fırsatta. Çünkü ben hiçbir zaman pes etmedim. Az bi sabır dedim kendime. Öncelikle liseyi bitirdikten sonra istediğim üniversiteyi ve fakülteyi kazanmama rağmen içim buruktu hep. Abimi kaybetmemin verdiği bi durum olsa gerek.
Abimi kaybettiğimde 18 yaşındaydım. Üniversite sınavına girdikten sonra söylediler bana. Bi trafik kazası geçirmiş. Her zaman babamın arabasını uçururdu zaten. Evet işte abimin çok sevdiği bu saçlarımı her fırsatta kestiririm. Bu acıyı tekrar duymamak için içimde. Ama nasıl oluyorsa hiç aklımdan çıkmıyor. Her gece onun dualar ediyorum. Kur'an hatmediyorum. Aslında itiraf edemesem de o benim en sevdiğimdi. En bi sevdiğimdi.
O güzelim gözleri aklıma geliyor. O kızları kendinden geçiren bakışı...
Özlüyorum onu ya hem de çok özlüyorum. İçim erircesine hem de. Onun sesini her hatırladığımda kendimden geçiyorum. Birinden "yakışıklım" kelimesini duyunca gözlerim pınarlarını salıveriyor hemen.
Onun anısını yaşatmak için her daim içimde ama yine de oğluma Yusuf ismini verdim. Sevgili kocam tabii ki karışmadı bu duruma.
Onun yaşadığı tecrübeleri yaşamak istediğim için aynı üniversiteyi ve aynı fakülteyi kazandım. Bazı şeyler kelimelere sığmıyor ya bu durum işte öyle bir şey.
Ama ben yine de onunla olduğumu her daim hissettirmek için şiir kitabı kaleme aldım. Bu acımı ancak şiirlerimle üzerimden atabilirim. Oldum olası hep şiir yazardım zaten.
Kaan'la evlenmemizi bile göremedi benim yakışıklım. Gelinliğime kırmızı kurdale bağlayamadı. Evimi hiç ziyaret edemedi ama ben onu hep evimin sıcaklığında hissettim. İçimde hissettim. Çocuğumu ilk kucağıma aldığımda yanımda olamadı. İkinci çocuğuma hamile olduğum haberini de alamadı. Durum böyleyken insanın herhangi bi durum karşısında sevinesi bile gelmiyor biliyor musun? İnşallah bilmiyorsundur, bu durumu kimsenin yaşamasını istemem. Ama ben yine de hiç pes etmedim. O olsaydı o da öyle olmasını isterdi. Her zorluk karşında Az bi sabır dedim hep...
Sen de de ve hiçbir zaman pes etme. Bu hayatta karşımıza ne çıkacağı belli olmuyor. Aslolan pes etmemek...
Aslolan hiç vazgeçmemek...
Aslolan hep AZ BİR SABIR demek... Bunları düşünürken yine kendimi Kaan'la buluyorum. Arabadayız, işe bırakıyor beni. Hayattaki en büyük nimetimsiniz sen ve çocuklarım. Rabb'im başımdan seni eksik etmesin Kaan'ım. ❤️