" ေနေကာင္းလား "
" ေကာင္းပါတယ္ "
လူကေတာ့ ေကာင္းတယ္။ ရင္ထဲမွာေတာ့ မေကာင္းဘူး။ တစ္မိုးေအာက္မွာေနၿပီး တစ္ကုတင္တည္းမွာ အတူတူ အိပ္ခဲ့ၾကတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ရဲ့ မနက္ခင္း ႏႈတ္ဆက္စကားက ဝတ္ေက်တန္းေက် ဆန္လြန္းေနတယ္။
ရႊီခြင္းက ၾကက္ဥ အႏွစ္ေတြကို ဖယ္ၿပီး ရိေပၚ ပန္းကန္ျပားထဲ လာထည့္ေပးတယ္။ ရိေပၚကေတာ့ စားခ်င္စိတ္မရွိဘူး။ ကိုယ္တိုင္ေၾကာ္ထားၿပီး ပုံပ်က္ပန္းပ်က္ ျဖစ္သြားလို႔ပဲလား၊ ရႊီခြင္း လာထည့္ေပးလို႔ပဲလား မေျပာတတ္ေပမယ့္ ဒီၾကက္ဥ half-fried ကို သူလုံးဝ မစားခ်င္ေတာ့တာ ေသခ်ာတယ္။
" ရတယ္။ မင္းပဲ စားလိုက္။ ငါ စားခ်င္စိတ္ မရွိဘူး "
ရိေပၚက ၾကက္ဥ half-fried ကို ရႊီခြင္း ပန္းကန္ထဲ ျပန္ထည့္ေပးၿပီး wholemeal ေပါင္မုန္႔ေတြကို တစ္ခ်ပ္ခ်င္း လွီးေနတယ္။
" မင္းေရာ စားဦးမလား။ ဘယ္ႏွခ်ပ္ လွီးေပးရမလဲ "
" ရတယ္။ ငါ ဒီ ေပါင္မုန္႔ကင္နဲ႔ ၾကက္ဥေၾကာ္ေတြပဲ စားလိုက္ေတာ့မယ္ "
ရိေပၚက မနက္စာကို ဖြယ္ဖြယ္ရာရာေလးေတြ ျပင္ၿပီး စားတတ္တယ္။ ရႊီခြင္းကေတာ့ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ရွိေနရင္ကို စိတ္ေက်နပ္ေနတတ္တဲ့ လူမ်ိဳး။ ရိေပၚက ေကာ္ဖီကို စာလုံးေပါင္းက လြဲလို႔ ဘာမွ မသိ။
ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ခိုင္းရင္လည္း Starbucks က instant အထုပ္ေတြကို ေရေႏြးနဲ႔ ေရာေပးလိုက္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ရႊီခြင္းက တစ္ခါမွ ဘာျဖစ္တယ္၊ ညာျဖစ္တယ္လို႔ မေျပာဖူးဘူး။ ဘယ္လိုပဲ ေဖ်ာ္ေပးေပး တစ္ခြက္လုံးေတာ့ ကုန္ေအာင္ေသာက္သြားတတ္တယ္။
အျမဲတမ္း ရိေပၚ ေဖ်ာ္ေပးတဲ့ ေကာ္ဖီေလးက ေသာက္လို႔ အေကာင္းဆုံးလို႔ ေျပာေနတတ္တာ။ စဥ္းစားၾကည့္မွ ရိေပၚ ရႊီခြင္းကို ေကာ္ဖီ မေဖ်ာ္ေပးျဖစ္တာ ေတာ္ေတာ္ ၾကာၿပီ။
" ေန႔တိုင္း အေစာႀကီးထၿပီး မျပင္လည္း ရပါတယ္။ ငါလည္း မနက္စာကို အဲေလာက္ စားျဖစ္တာမွ မဟုတ္တာ။ အခုလိုက် မင္း ပင္ပန္းတာေပါ့ "
" ရတယ္။ ငါက အက်င့္ပါေနလို႔။ မင္း မစားခ်င္လည္း ရတယ္ "
" မစားခ်င္လို႔ ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ မင္း အခုလို ပင္ပန္းတာကို မၾကည့္ရက္လို႔၊ စိတ္မေကာင္းလို႔ ေျပာတာပါ "
" မပင္ပန္းပါဘူး။ မနက္စာ ထခ်က္ရတာထက္ ပိုပင္ပန္းစရာ ကိစၥေတြ ငါ့မွာ အမ်ားႀကီး ရွိေသးတယ္ "
ရိေပၚ ႏႈတ္ခမ္းက ထြက္သမၽွ စကားေတြက အပ္ကေလးေတြနဲ႔ တူတယ္။ တစ္ဖက္သားကို စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္း စူးခနဲ နာက်င္သြားေစနိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ရႊီခြင္းနဲ႔ဆို ရိေပၚက ကိုယ့္အပ္ေတြနဲ႔ ကိုယ္ျပန္ဆူးမိေနသလိုပဲ။
" ငါ မွားသြားပါတယ္။ ေနာက္ဆို မင္းစိတ္မေကာင္း ျဖစ္စရာေတြ မေျပာေတာ့ဘူး။ အလုပ္ သြားေတာ့မယ္ေနာ္။ ရိေပၚေလး ... ဒီေန႔လည္း ေနေကာင္းေအာင္ေန "
ရန္ပြဲ လို႔ အမည္မတပ္ထားတဲ့ ရန္ပြဲ အကုန္လုံးက ရႊီခြင္းရဲ့ ေတာင္းပန္စကားေတြနဲ႔ပဲ အျမဲ အဆုံးသတ္တယ္။ ဘယ္သူစတဲ့ ရန္ပြဲပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ရိေပၚအတြက္ေတာ့ အဆုံးသတ္မွာ ခ်ိဳက္ရႊီခြင္းကပဲ အျမဲတမ္းနိုင္တယ္။
//
" ဒီေန႔ ေဆး႐ုံ သြားၿပ ျဖစ္ေသးလား "
" အင္း .. က်ဲနဲ႔ အတူတူသြားတာ "
ရႊီခြင္းက စကားတစ္ခြန္းေျပာၿပီးတိုင္း ရိေပၚပါးကို တစ္ခ်က္လာနမ္းေနတယ္။ လက္ေမာင္းတစ္ဖက္က ရိေပၚ ေခါင္းအုံးဖို႔ျဖစ္ၿပီး က်န္တဲ့တစ္ဖက္ကေတာ့ ရိေပၚေက်ာကို ခပ္ဖြဖြေလး ပြတ္ေပးလို႔ေနတယ္။
အသက္တစ္ခ်က္ရႈလိုက္တိုင္း ရႊီခြင္းဆီကေန shower gel အနံ့ေတြရတယ္။ Lavender အနံံ့ႀကီးဟာ အခုတေလာမွ မုန္းစရာေကာင္းလာသလိုပဲ။ ရႊီခြင္းဆီကရတဲ့ အနံ့ေတြကအစ သူ မႀကိဳက္ေတာ့ဘူး။ အနည္းဆုံးေတာ့ ခ်ိဳက္ရႊီခြင္းဆိုတဲ့ ျဖစ္တည္မႈ တစ္ခုလုံးကို မုန္းမသြားေသးတာပဲ ေတာ္ေသးတယ္လို႔ ေျပာရမယ္။
" ငါ့ကို ျပန္မနမ္းေတာ့ဘူးလား "
ႏႈတ္ခမ္းေတြက ထိကပ္ေနေပမယ့္ ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ မျမင္ရတဲ့ နံရံေတြ အထပ္ထပ္ ျခားေနတယ္။
ရႊီခြင္း လက္ေခ်ာင္းေတြက ရိေပၚခႏၶာကိုယ္ အႏွံ့ေျပးလႊားေနတယ္။ ရိေပၚ စိတ္အာ႐ုံေတြကလည္း ရႊီခြင္း မဟုတ္တဲ့ အရာ မွန္သမၽွဆီ ပ်ံ႕လႊင့္ေနတယ္။
ရႊီခြင္းက ရိေပၚနာမည္ကို ခပ္တိုးတိုးေလး ေရရြတ္ေနတယ္။ ရိေပၚ ႏႈတ္ခမ္း ကေတာ့ ခ်ိဳက္ရႊီခြင္း ဆိုတဲ့ စာလုံးသုံးလုံးက လြဲလို႔ ေရာက္တတ္ရာရာ အာေမဋိတ္သံေတြပဲ ဆက္တိုက္ထြက္လာတယ္။
သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ဆက္ဆံေရးက ရႊီခြင္း ဝယ္လာေနၾက ဘြန္ဆိုင္းပင္ေတြလိုပဲ။ အခ်ိန္မွန္ ေရေလာင္းေပး၊ ေနျပေပး ေနေပမယ့္ ဘယ္လိုမွ ကယ္မရေအာင္ ေသေနၿပီ။ ဒီဆက္ဆံေရး တစ္ခုလုံးက ဘယ္လိုမွ ျပန္ကုလို႔မရေအာင္ ေရာဂါကၽြမ္းေနၿပီ။
