GECE'ɴɪɴ Rᴜʜᴜ

Küsʟüᴋ

📌Anlatımda 5. Gün

    Gece ile kavgamızın sonrasında aklıma "Karanlıkta yalnız olmaktan değil yalnız olmamaktan korkuyoruz." cümlesi geldi.. Işığı kapatmıştım. Her yer karanlıktı ve korkmaya başlamıştım.

     Gece'ye yanıma gelmesi için yalvardım. Ama küsmüşüz gibi davranıyordu. Yüzüme bile bakmıyordu. Bana sırtını döndüğünü hissetmek hiçte zor değildi.

    Hıçkırarak ağlıyordum. Korkuyordum.

"Bismillah Bismillah Bismillah."
"Acaba cin falan mı var? Ay tövbe tövbe tövbe." diye 2-3 dakika kendi kendime söylendim.

   Göz yaşlarımı (aslında sümüklerimi) silmek için yatağın başından peçete alıcaktım ki.. Yatağımın yanına astığım sweat'imi görüp ufak bir çığlık attım.

     Delirdiğimi düşünüyordum.

    Herneyse, ayıcığıma sarılıp gözlerimi sıkıca kapattım ve şarkı söylemeye başladım. Bu benim korkmama yöntemimdi. En son ağlayarak uyuya kalmıştım.

   Normalde yanımda yatan her şeyi (oyuncak, kuzenim, defter) sabah yerde bulurdum. Yani bazen nasıl oluyorsa uyuduğum pozisyonda uyanıyordum ve yataktaki herşey yerli yerinde oluyordu hehe.

    Neyse.. İşte ayıcığıma o kadar sıkı sarılmıştım ki, sabah uyandığımda hâlâ ona sarılıyordum.

   Gün içinde de moralim sıfırdı. Gece'yi özleyince yanına yatıp ağlıyordum. Ama umursamıyordu.

    Delirmekten korkmazdım ben. Hatta deli olmanın nasıl birşey olduğunu çok merak ederdim. Ama bu gerçekten yorucuydu.

   Delirmek istemiyordum. Hâlâ  korkmuyorum delirmekten. Ama gerçekten yoruyor..

   Gece benimle hiç konuşmuyordu fakat orada olduğunu hissediyordum. Bana küsmüş gibiydi ama buna inanmak istemedim.

Herneyse. Benimle konuşmamak O'nu üzüyor gibiydi. Bana kızgın değildi.
En sonunda benimle konuşmaya çalıştı ama.. Konuşması yasaklanmış gibi konuşuyordu. Zaten çok sürmedi, sadece 1 saniyeliğine, birşey söylemeye çalışmıştı. Sadece 1 saniye..

📌Bu kadar yeter gençler.
Sınava çalışıcam. Özür dilerim.

📍Yeni bölümler gecikiyor biliyorum. Özür dilerim.