Modeontwerpster?

Familie Bel

7

Een aantal dagen later:

We zitten weer op school helaas is het weer maandag. We kregen onze cijfers terug van het vak Economie. De docent deelde de toetsen uit. 'Helaas Bridget je hebt het niet echt goed gedaan, een mager vijfje. De volgende keer beter.' zei de docent. 'Een vijf?! Dit gaan mijn ouders echt niet leuk vinden.' zei ik tegen Claudia die naast me zit. 'Zo erg is het toch ook weer niet? Het scheelt maar een halve punt en dan had je een voldoende gehad.' stelde ze me gerust. 'Ja jij hebt makkelijk praten, je hebt een 7,6! Echt goed gedaan, kom ik met mijn vijf.' Bridget ik weet dat je beter kan, maar kan dit cijfer ook komen door Dennis?' Ze keek me met een droevig en bezorgd gezicht aan. 'Tja, nou ja, misschien. Ik kan me de laatste tijd gewoon niet meer goed concentreren op school. En we hebben al een aantal dagen niks meer gehoord over Dennis.' Ik voelde tranen opkomen, maar ik moest sterk zijn dus probeerde ik aan iets leuks te denken.
'We hebben zo weer Drijvers misschien heeft hij weer nieuws, dit keer goed nieuws hoop ik.' 'Ja dat hoop ik ook.' Met een zucht erachteraan.

'Dames en heren mag het even stil worden alsjeblieft? We zitten nu in de les van Drijvers, hopend op nieuws te wachten. 'Jullie weten allemaal hoe de situatie nu is met Dennis. De politie is nog steeds grondig aan het onderzoeken. Maar ze hebben helaas nog niks kunnen vinden.' De klas zuchtte diep. 'Ik heb wel de kaart op de bus gedaan en de ouders vonden het mooi dat jullie een kaart gestuurd hadden en willen jullie daarvoor bedanken. Ik houd jullie op de hoogte dat weten jullie he? De klas knikte. Goed dan gaan we nu verder met de teken opdracht.'

'Zal ik langs Dennis zijn ouders gaan?' Vroeg ik. Het was weer einde schooldag. We stonden nog even te praten met zijn vieren bij de kluisjes. 'Wat wil je daar doen dan?' Vroeg Valerie. 'Nou ik dacht misschien hebben hun nog nieuws en ik wil laten zien dat ik met hun meeleef.' 'Zullen we anders met je meegaan?' Reageerde Teresa. 'Nee hoeft niet ik ga wel alleen. Tot morgen.' 'Doei tot morgen!' Riepen mijn vriendinnen me nog na. Ze keken elkaar allemaal aan. Waarom ik naar zijn ouders ging? Ik had niet echt een idee waarom of een plan. Maar een stemmetje in mijn hoofd zei dat ik erheen moest gaan.

Daar sta ik dan voor de voordeur van Dennis zijn huis. Met trillende handen bel ik aan. De voordeur wordt geopend. En wie zie ik daar staan Dennis! Het is gewoon Dennis! Ik begon te stotteren. 'Hoe kan dit? Je, je was weg en... Verder kwam ik niet, want Dennis onderbrak me. 'Sorry maar ik ben Dennis niet, ik ben zijn eeneiige tweelingbroer, Travis.' Hij stond er maar zielig bij. Ik stond verbaasd te kijken. 'Hij heeft wat? Maar dat heeft hij nooit verteld!' 'Het spijt me dat je dacht dat Dennis er weer is. Wij missen hem enorm. We hopen echt dat wij of de politie hem in orde vinden.' hij veegde met zijn vinger een traan weg. 'Nee het spijt mij juist, je kan er niks aan doen. Ik uhm ga er weer vandoor doei.' Ik sprintte zo snel als ik kon op mijn fiets en had daar gelijk spijt van. Travis stond nog steeds bij de voordeur met tranen. Oh wat erg ben ik.