My Kind of Light ✔ [Completed]

16

The next day was a bit heavy for me because of what happened. Ni hindi ko na nga maalagaan ng husto ang mga anak ko dahil natrauma talaga ako kagabi but I'm just thankful because Vlaizen is here. Imbis na ako ay siya na ang nag-aasikaso sa mga bata habang nandito lang ako sa kwarto ko at nagmumukmok.

Kapag sumasagi sa isip ko ang nangyari ay bigla nalang akong napapaiyak at nanghihina. God! Kung hindi siguro bumalik si Vlaizen kagabi ay malamang na napagsamantalahan na ako ng hayop na lalaking yon. Vlaizen really stayed with me the whole night until morning at hindi niya talaga ako iniwan. I'm really thankful to him at dahil sa ginawa niya ay medyo nabawasan ng kaunti ang galit ko sa kanya.

"Your crying again."

Agad naman akong napatingin kay Vlaizen nang magsalita ito at pumasok sa kwarto ko. May dala siyang pagkain at ngayon ko lang napansin na tanghali na pala.

Pinunasan ko naman ang luha ko saka seryoso siyang tiningnan.

"Where are the kids?" I asked saka sumandal sa headboard ng kama ko.

Lumapit naman siya sa akin saka inilapag sa harap ko ang mga pagkaing dala niya.

"Nasa playroom naglalaro. Kumain ka muna." He told me and I just nodded saka pinilit kinain ang mga inihanda niya kahit na wala akong gana.

"You should eat more. Labas na muna ako at babalik nalang ako mamaya." He said saka tatalikuran na sana ako nang pigilan ko siya.

"Why?" Nagtataka niya namang tanong.

"I just want to say thank you. Thank you for saving me and for staying here for a while." I told hin kahit medyo nag-aalangan. I just feel so awkward on saying thank to him.

"No problem basta ikaw. And don't worry, I will not let that bastard get near you again." he said sincerely at pagkatapos ay lumabas na siya ng kwarto ko.

Ilang linggo akong hindi nakapasok sa trabaho dahil narin sa hindi ko pa kaya. Even sa shop ni Zayle ay hindi ako pumunta dahil gusto kong iwasan ang mga taong konektado sa walang hiyang lalaking yon. Nagdahilan nalang ako kay Zayle na masama ang pakiramdam ko at nagpapasalamat ako dahil hindi na siya nagtanong pa. She's also busy thats why hindi niya ako kinukulit ngayon.

No one knew about what happened except sa amin ni Vlaizen. Hindi ko rin binanggit sa mga magulang ko ang nangyari lalo na kay kuya dahil siguradong susugod sila dito at hindi palalampasin ang nangyari.

Ayoko nang lumaki ang gulo kaya hindi ko na binalak sabihin pa sa kanila.

Ilang linggo naring nandito si Vlaizen at hindi ko alam kung may balak pa siyang umuwi sa Pilipinas.

"Babies, can I talk to your daddy first?" I asked the kids dahil busy na naman sila sa kakalaro kasama ang ama nila.

"Yes mommy!" Sabay nilang sagot saka pinagpatuloy ang paglalaro samantalang tumayo naman si Vlaizen at lumapit sa akin.

"Why?"

"Don't you have work Vlaize? Ilang araw ka nang nandito sa Paris at baka nakakaabala na kami sayo." I told him casually.

Medyo okay na kaming dalawa at civil narin ang pakikitungo namin sa isa't isa but there are times na nag-aaway parin kami dahil sa mga bata. He's spoiling the kids which is ayaw ko talaga.

Tsaka, I realized that I can't hate him forever kasi siya ang tatay ng mga anak ko so kailangan ko talagang makipag-ayos sa kanya, atleast.  I wont now continue my revenge and actually, he told me everything on what exactly happened before at medyo naniniwala naman ako sa kanya ng kaunti. I just can't trust his words that easily kaya medyo nagdadalawang isip ako ngayon.