İnsan bazen bıkar her şeyden. Çünkü ona zarar gelmesinden, üzülmekten yorulur.
Canının yanmasından yorulur. Tam her şey yolunda derken yine bir şeyler ters gider.
Sürekli üzülen bir insanın mutluluktan bir ümit beklemesini beklemeyin. Üzülmeye alışık bir insana mutluluk hayal gibi gelir. O hayale kavuşmak ister ama bilir ki o sadece bir hayal olarak kalacaktır. Çünkü o ne zaman mutlu olsa hep bir şeyler olur ve üzülür, kalbine ağrılar girer, parçalanır. Ağlamaktan gözünde yaş biter. Ama bir çözüm bulamaz. Suç onun çünkü kimseyi kıramaz, üzülse de, sinirlense de, göstermez kimseye kırılmasın diye ama herkes ona gösterir bu duyguları, kırar onu, üzerler. İlla ki onun da birilerini kırma zamanı gelecektir. O da artık kendini üzmelerine izin vermeyecektir.
Size kendinizi değersiz hissettiren insanları hayatınızdan çıkarın. Onları sizden ve hayatınızdan en uzak yerlere gönderin çünkü hayatınızda sizi üzen, yıpratan ve kendinizi değersiz hissettiren hiç bir insanın yeri olmamalı. Bu sizin hayatınız ve sizin kararlarınız. O yüzden kimsenin karışmasına izin vermeyin!...
