TÜRKİYE'DE LEZBİYEN OLMAK

2.Bölüm

   Benim hiçbir şeyi fark etme dönemim olmamıştı. Hep içimdeydi. Ben bunu hissederken,suçluluk hissediyordum. Büyüdüğüm zaman geçecek diye düşünüyordum. Çünkü,önümde bir örnek yoktu. Kabullenme dönemim oldu. Bu içimde vardı ve ben bunun bilincindeydim.

   Boşandılar. On dört yaşıma geldim. Liseye başlayacağım. Annem bana "Bir sorunun mu var?" Diye sordu. O zaman...dedim ki.."Anne,ben kadınlardan hoşlanıyorum."

   Kıyamet koptu.

   Benim annem,aslında çok saygılı bir insandır. Ortancı abim,biraz olayı anlamaya çalımıştı "Anne bir sakinleş,anlayalım bi." Dedi. O günden sonra artık bir döngü içindeydik. "Onu giymeyeceksin. O kızla görüşmeyeceksin. Dışarı çıkmayacaksın. Telefonunu ver." Sevgilim olmasa bile en yakın arkadaşımı bile sevgilim zannediyorlardı. Kısıtlama dönemine girdim. Çok büyük bir baskı başladı. Mutlu kız gitti ve tamamen annesinden korkan bir kız geldi. Psikolojik şiddet,fiziksel şiddet...fiziksel şiddetten kastım. İki tokat bir tekme değil. Eline ne gelirse...demir sopayla,kabloyla,bahçe hortumuyla. Her seferinde biraz daha büyüdü. O zamanlar bana göre anneminde Psikolojik sıkıntıları vardı. Büyük bir öfke kontrol problemi yaşıyordu. Ben çok ağlıyordum. Sonra ağlamayı bıraktım. Burnumdan kan geliyordu. Vücudumun belli yerlerinde iz oluyordu. Okul kıyafetimi one göre giyiyordum. Kolumu kapatıyordum. Dışarıdan mükemmel bir aile gibi görünüyorduk. Hiçbir problem yok gibi. Abilerim koruyordu başta. Büyük abimi çok severdim. Baba rolünü üstlenen bir insandır. Ama birkaç sene sonunda,annem vururken "Anne artık yapma!" Diye önüme atlayan abim,bağırmayayım diye ağzımı kapatıyordu.

  En son bu duruma geldik çünkü eve çok fazla polis geliyordu. Seslerden dolayı. Bağırıyordum. Canım yanıyordu çünkü. Bu durum beni çok üzmüştü. Çünkü babam gibiydi en büyük abim. Benim annem kendi çocuğuna bunları yapacak bir insan değildi...