o çocuk uykusunda ölmüş | jaeyong

dayanıksız köprüler ve onlara güvenenler

çocuk sabaha kadar duvarları dövüyor.
parçalara bölünmüş bedeni her taraftan sesler çıkartıyor.
rahatsız oluyorum ama hiçbir şey gelmiyor elden.
arada kolları duvardan uzanıyor, beni tutup duvara yaklaştırıyor.
tuttuğu her yerde sızı ve morarıklar kalıyor.
kaçarım diye sıkı sıkı tutuyor.

gözlerim yavaştan kapanıyor. uykuyu unutmak için her şeyi denememe rağmen başarısız oluyorum.
boynumda buz gibi ellerini hissediyorum.
kabaca yakalıyor boynumu, kocaman elleriyle sıkıyor.
canım acıyor acımasına. ama hiçbir ses çıkarmıyorum.
karşıdaki duvara bakıyorum. yüzünü çıkarmış, beni izliyor.
gülümsüyorum ona. bembeyaz yüzündeki kaşları çatılıyor.
duvarların her yerinden sesler geliyor.
öfkelendiriyorum onu.
kollarını çekiyor.
tekrar nefes almaya başlıyorum.

yatağımdan kalkıp, zar zor duvarlardan destek alarak, onları tekmeliyorum.
tüm gücümle duvara yumruklar, tekmeler atıyorum.
titreyen ellerim kanıyor, duvarlarda izler bırakıyor.
ayaklarım güçsüz düşünce dizimle tekmelemeye başlıyorum.
onlar da bir süre sonra kanıyor, duvarlara izler bırakıyor.
çocuktan ses yok. ne kafasını çıkarıyor ne kollarını. bağırmıyor. karşılık vermiyor.
"korkak." diyorum.
UYKUDAÖLÜNMEZ.
her yerim kanla dolmuşken yatağıma geri dönüyorum.
kirlenmiş çarşafı bir de kırmızıya boyuyorum. ince çarşaftan yatağa da geçiyor.
duvarları da mahvettiğimi, yatağa yerleşince fark ediyorum.
ev sahibi, kirasını ödemeyen kiracıya çok kızacak.
ama elbet onlar da temizlenir.

duvarları tekrar gözden geçiriyorum.
çocuk etrafta yok.
bu gülünç geliyor.
ama yorgunum.
hiç düşünmeden uyuyorum. belki gözlerimi tekrar açamayacağım ama olsun.