Εφήμερες Σκέψεις

Ένα Βήμα Πριν Πέσεις

Ο καιρός περνάει και οι φωνές στο κεφάλι σου αρχίζουν να φωνάζουν ξανά,
Δεν δίνεις σημασία αρχικά αλλά αδύνατον είναι να αρνηθείς την ύπαρξη τους,
Σαν να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου.
Αυτές φωνάζουν και εσυ κάνεις πως δεν ακούς.
Δήθεν ότι φοβάσαι; Δήθεν ότι τι;

Αλλα θα υποκύψεις στα πάθη σου.
Τώρα λοιπόν που είναι;
Που ειναι όλοι αυτοί που σου είχαν τάξει λόγια μεγάλα και εσύ τα πίστεψες;
Όταν δεν σου μένει τίποτε άλλο και χάνεις τον έλεγχο του ίδιου σου του εαυτού,
τότε κάνεις δεν είναι εκεί.
Κάνεις δεν θα ζήσει τον πόνο σου όπως εσύ.
Του καθενός ο σταυρός είναι ο πιο βαρύς.
Κουβαλάς και εσύ τον δικό σου λοιπόν και πηγαίνεις προς το βουνό.

Πρέπει να αποδεχτείς πως εν τέλει ίσως τα πράγματα να μην είναι όπως περίμενες,
Όταν κάθεσαι στο πάτωμα ενός κρύου λευκού δωματίου και αντικρίζεις κατάματα τις σκέψεις σου,
σε κάποιο μακρινό σημείο του χαοτικού μυαλού σου,
συνειδητοποιείς πόσο επιφανειακά είναι όλα.
Ίσως και να σε κοροιδέψανε.
Τώρα πήγαινε την βόλτα σου γιατί πλησιάζει το σούρουπο,
και μην ξεχνάς να ρίχνεις καμία ματιά στον ουρανό.